Του Πατριάρχη
«Όλη η δόξα όλη η χάρη, άγια μέρα ξημερώνει…» Τέτοια μαθαίναμε στο σχολείο από τα πέντε μας και σε αυτά μείναμε αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί (αδελφές, +++ για να είμαστε πολιτικώς ορθοί).
Και τη δόξα την είδαμε και τη χάρη την ζήσαμε, αλλά άγια μέρα δεν ξημέρωσε από τότε.
Κακή στραβή κι ανάποδη, ήταν η κάθε μέρα, που ακολούθησε την απελευθέρωση του έθνους των Ελλήνων από τον οθωμανικό ζυγό.
Γλιτώσαμε από τους Τούρκους και φορτωθήκαμε τα λαμόγια που έστειλαν στην φυλακή τον Κολοκοτρώνη και άφησαν τον Νικηταρά να ζητιανεύει στα γεράματα του.
Τέτοιοι είμαστε. Μικρόψυχοι, αχάριστοι και ανόητοι.
Κάποιες φορές σκέφτομαι πόσο τυχεροί ήταν οι ήρωες του 21 που πέθαναν στη μάχη και δεν μπόρεσαν να δουν το κράτος για το οποίο μάτωσαν να γίνεται «πορτοφόλι» για τους άκαπνους, οι οποίοι εκφωνούσαν τους σπουδαίους πατριωτικούς λόγους στις επετείους και στις εθνικές γιορτές.
Όμως έτσι είμαστε. Μεγάλοι στη μάχη, μικροί στην ειρήνη.
Δεν έλειψαν από τη ράτσα μας οι Κολοκοτρώνηδες, οι Ανδρούτσοι, οι Διάκοι, οι Αυξεντίου και οι Μάτσηδες. Έλλειψαν οι μεγάλες στιγμές που αναδεικνύουν τέτοιες μορφές.
Υπήρξαν κάποιες αναλαμπές, όπως το 1940 και το 1955 αλλά δεν ήταν, όπως φαίνεται αρκετές, για να μας αφυπνίσουν.
Κάθε φορά που σηκωνόμασταν πάνω από το μπόι μας, εμφανιζόταν ο Εφιάλτης, ο οποίος είναι από τις Θερμοπύλες μέχρι σήμερα, ο κακός εαυτός μας.
Πότε πρόδιδε την πατρίδα, πότε πρόδιδε ιδανικά και άλλοτε πρόδιδε την ίδια την υπόσταση μας.
Έτσι είμαστε, έτσι πορευόμαστε και έτσι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».
Σήμερα είναι μέρα γιορτής και έστω για λίγο, ας ντυθούμε με τη μνήμη του ηρωισμού αυτών που δεν λογάριασαν ούτε το σπίτι, ούτε τα παιδιά τους, ούτε την ίδια τους τη ζωή.
Δεν ήταν υπεράνθρωποι. Ήταν άνθρωποι καθημερινοί, όπως όλοι μας. Μπόρεσαν όμως να βάλουν στο πλάι τις μικρότητες και να δουν την μεγάλη εικόνα που δε ήταν άλλη από αυτή που θα δικαίωνε το πέρασμα τους από αυτή τη ζωή.
Η μέρα δεν σηκώνει παραμύθια, γιατί από τέτοια χορτάσαμε. Είναι μέρα γιορτής που πρέπει να την φέρνουμε στο νου μας έστω μια φορά τον χρόνο, αναλογιζόμενοι: «Πως καταντήσαμε έτσι;».
Ευλόγησον και μην πτοήστε. Όταν φτάνουμε στον πάτο, βρίσκουμε τον τρόπο να δηλώνουμε πως «δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη».