Του Πατριάρχη
Χθες, συμπληρώθηκαν 20 χρόνια από το δημοψήφισμα του 2004 για το Σχέδιο Ανάν. Δύο ολόκληρες δεκαετίες, κατά τις οποίες κάθε 24η Απριλίου, φροντίζουμε να επαναλαμβανόμαστε για την επιλογή του «ναι» και του «όχι».
Υπερήφανοι και απογοητευμένοι σε ένα τσουβάλι, μαλώνουμε με τους εαυτούς μας, και την αμφιβολία του τι θα γινόταν αν είχαμε κάνει άλλη επιλογή.
Το τι θα είχε συμβεί αν ψηφίζαμε «ναι» δυστυχώς δεν θα το μάθουμε ποτέ. Το τι συνέβη μετά το «όχι» το ξέρουμε και το ζούμε.
Δυστυχώς αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά.
Μας έμεινε η κατοχή, μας έμεινε ο εποικισμός, μας έμεινε το ξεπούλημα των περιουσιών, μας έμεινε και η ψευδαίσθηση ότι, ως Λεωνίδες είπαμε «μολών λαβέ» και σαν Μεταξάδες «όχι».
Μας έμεινε όμως και κάτι πιο ανησυχητικό και πιο επικίνδυνο. Ο διχασμός.
Μέχρι σήμερα βλέπουμε «ναινέκου» και «οχιάδες», χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πως η ψήφος είναι μια προσωπική επιλογή για την οποία δεν έχουμε να δώσουμε λογαριασμό σε κανένα.
Διάβαζα χθες έναν ανεκδιήγητο τύπο να χαρακτηρίζει όσους ψήφισαν «ναι» ως «ασυγχώρητα αμετανόητους». Δηλαδή; Πρέπει μήπως να δείξει κάποιος μεταμέλεια για την επιλογή του. Αποτελεί έγκλημα η έκφραση άποψης διά της ψήφου, για το οποίο θα πρέπει να μετανοήσει και να απολογείται στον κάθε τυχάρπαστο, ο οποίος όταν έπρεπε να εκφράσει τη γνώμη του, την «δανειζόταν» από αλλού, για να αναδείξει δήθεν την διαχρονικότητα της;
Διάβασα όμως και τους άλλους, που θεωρούν πως πρέπει να στηθούν στον τοίχο και να εκτελεστούν ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας, όσοι ψήφισαν «όχι», γιατί δήθεν απέτρεψαν την ειρήνη και συνέβαλαν στην de facto διχοτόμηση.
Και από πότε η άρνηση ενός μοντέλου λύσης, είναι προδοσία; Υπό τις συνθήκες που επικρατούσαν το 2004, το 76% επέλεξε αυτό που επέλεξε. Σήμερα, μπορεί να έχει διαφορετική άποψη, αλλά σήμερα είναι 2024.
Για αυτό τον διχασμό την βασική ευθύνη την φέρει ο συγχωρεμένος Τάσσος Παπαδόπουλος, ο οποίος αντί να πάρει στους ώμους του την απόρριψη του Σχεδίου και να αρνηθεί να το φέρει σε δημοψήφισμα, επέλεξε να φορτώσει την ευθύνη στους πολίτες με σύμμαχο τον επίσης μακαρίτη Δημήτρη Χριστόφια, ο οποίος σε ένα βράδυ φρόντισε το «ναι» του ΑΚΕΛ, να γίνει «όχι» για να τσιμεντωθεί το «ναι». Για τέτοια ασυναρτησία μιλάμε.
Κάποτε θα πρέπει να πάψουμε να συζητάμε για το τι επιλέξαμε πριν μια 20ετία και να δούμε πως θα την βγάλουμε καθαρή την επόμενη 20ετία που τα πράγματα διαγράφονται χλωμά.
Ευλόγησον… και του χρόνου.