Του Πατριάρχη
Και φέτος κυκλοφόρησε η έκθεση των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα για την ελευθερία του τύπου, με την Κύπρο να κάνει βουτιά στη διεθνή κατάταξη από την 55η στην 65η θέση. Δέκα σκαλοπάτια κάτω δεν το λες και πρόοδο.
Στην ανάλυση της έκθεσης ο καθένας πήρε ένα κομμάτι που τον βόλευε και έχτισε πάνω σε αυτό το αφήγημα του.
Κανείς για παράδειγμα δεν στάθηκε στην επισήμανση ότι η εκκρεμότητα του κυπριακού προβλήματος, λόγω της τουρκικής κατοχής, επηρεάζει την ελευθερία του τύπου και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα ΜΜΕ.
Επειδή όμως η κατοχή και το κυπριακό, αποτελούν καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούμε να ελέγξουμε, ας δούμε τι άλλο «μας διέφυγε από την έκθεση».
Επισημαίνεται πως «δύο από τις τέσσερις μεγαλύτερες εφημερίδες είναι συνδεδεμένες με πολιτικά κόμματα». Προφανώς η αναφορά γίνεται για την εφημερίδα Χαραυγή που ελέγχεται από το ΑΚΕΛ και την Αλήθεια, η οποία μπορεί να έχει σχέσεις, αλλά δεν είναι όργανο του ΔΗΣΥ. Πρόκειται για δύο εφημερίδες που κατατάσσονται στην αντιπολίτευση… η οποία επικρίνει τη κυβέρνηση για την κακή επίδοση στην ελευθερία του τύπου!
Αν αυτό δεν αποτελεί παραδοξότητα, είναι τουλάχιστον αστειότητα, να φορτώνεται η ευθύνη αποκλειστικά στη κυβέρνηση, ενώ σημαντικά συμβάλλει και η αντιπολίτευση.
Στην ίδια έκθεση, ένας από τους λόγους που καταγράφεται στην κακή επίδοση της Κύπρου, είναι ότι το ΔΣ του ΡΙΚ διορίζεται από τη κυβέρνηση. Και αυτό «μας διέφυγε»;
Ίσως «μας διέφυγε» γιατί πάντα έτσι γινόταν, γιατί κυβέρνησαν όλοι κανείς δεν το άλλαξε και γιατί όλοι μετέχουν σε αυτό το Δ.Σ όπως και στο Δ.Σ του Κυπριακού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΚΥΠΕ).
Κάτι που ακόμα «διέφυγε» από όσους σχίζουν τα ιμάτια τους για την ελευθερία του τύπου, είναι η βιομηχανία εξοντωτικών αγωγών –στην πλειοψηφία αβάσιμων– με στόχο τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους. Συχνά, πυκνά οι δημοσιογράφοι καλούνται να αποδείξουν πως δεν είναι ελέφαντες, αλλά αυτό όταν αντιμετωπίζουν μια αγωγή, θέλει πολύ χρόνο και πολύ χρήμα. Τι γίνεται λοιπόν; Αναγκάζονται σε αυτολογοκρισία για να αγοράσουν τον μπελά.
Αν τα κόμματα, που δήθεν νοιάζονται για την ελευθερία του τύπου, άλλαζαν το νομικό πλαίσιο, τότε θα μπορούσαν και οι δημοσιογράφοι να κάνουν την δουλειά τους, χωρίς να βρίσκονται υπό συνεχή απειλή.
Υπάρχουν ακόμα δεκάδες σημαία της έκθεσης που θα μπορούσαν να σχολιαστούν για να αποκαλύψουν την υποκρισία των ακραιφνών εραστών της δημοσιογραφικής ελευθερίας, αλλά είμαι σίγουρος πως δεν θα άλλαζε και πολλά στο αφήγημα αυτών που αναζητούν πάντα σε ποιον θα φορτώσουν την ευθύνη ακόμα και αν βαραίνει τους ίδιους.
Χρόνια πολλά σε Γιώργηδες, Κόκους, Γιωργούλες με την ευχή να σταθεροποιηθούν, για να μάθουμε επιτέλους πότε γιορτάζουν.
