Του Πατριάρχη
Σήμερα, θέλω να αποτίνω φόρο τιμής, στον φωτεινό νου, εκεί στο ΔΗΚΟ, που σκέφτηκε να βάλει και τον Μακάριο στο παιχνίδι των εκλογών.
Αν δεν είμαστε στα μέσα του χρόνου, θα τον πρότεινα από τώρα ως άξιο να τιμηθεί με το βραβείο επικοινωνίας για το 2024. Διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις, γιατί μέχρι το τέλος του χρόνου μπορεί να σκεφτεί κάτι άλλο με το οποίο θα ξεπεράσει τον εαυτό του.
Θα μπορούσε για παράδειγμα να «αναστήσει» τον Σπύρο και να υπενθυμίσει ότι μας έσωσε από τον «Κάπτεν Νέμο».
Τον Τάσσο, ήδη τον αξιοποίησαν, με το μουσκεμένο από το δάκρυ διάγγελμα του 2004.
Εναλλακτικά, το ΔΗΚΟ θα μπορούσε να θυμίσει τους άρρηκτους δεσμούς του, με τον σύγχρονο Νέλσον Μαντέλα της Κύπρου, τον Ντίνο Μιχαηλίδη με το κωδικό όνομα «Κατσιαρίστρας», ο οποίος για τις αρχές και τα ιδανικά του φυλακίστηκε στα μπουντρούμια των Φυλακών της Ελλάδας, φέρνοντας στη σκέψη μας εικόνες από τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη στο Παλαμίδι.
Αυτός ο σχεδόν μισός αιώνας αγώνων του ΔΗΚΟ, χάρισε στη πατρίδα και άλλες ηρωικές μορφές, οι οποίες υπέμειναν στωικά το μαρτύριο, της αγνωμοσύνης του κράτους, όπως ο συναγωνιστής Σάββας Βέργας.
Οι πληροφορίες μου, λένε πάντως πως και τα υπόλοιπα κόμματα έχουν εμπνευστεί από την επιτυχία της καμπάνιας με τον Μακάριο και θα αξιοποιήσουν και αυτά μεγάλες μορφές της ιστορικής τους διαδρομής.
Ο ΔΗΣΥ, δεν θα μπορούσε να μην εντάξει στην καμπάνια του τον Χριστόδουλο, με την μνημειώδη φράση του, «προσέφερα σ’ αυτόν τον τόπο περισσότερα απ’ όσα πήρα».
Τον Βγενόπουλο, θα μπορούσαν να τον μοιραστούν από κοινού ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, αφού η ανιδιοτελής προσφορά του στα ταμεία των δύο κομμάτων, μέσω της Focus και του Ζολώτα, έσωσε την Δημοκρατία.
Η ΕΔΕΚ, δεν έχει ανάγκη κανέναν, γιατί μάλλον δεν θα έχει και ψηφοφόρους σε αυτές τις εκλογές, ώστε να απευθυνθεί με μια επικοινωνιακή γροθιά στο στομάχι, με Βάσο Λυσσαρίδη και με αναφορές στο «πράσινο βιβλίο» του Μουαμάρ Καντάφι.
Το ΕΛΑΜ βεβαίως στο επικοινωνιακό του οπλοστάσιο έχει τον τιτάνα Νίκο Μιχαλολιάκο με την ιστορική φράση, «είμαστε παιδιά των ηττημένων του 1945», όπερ μεθερμηνευόμενο, είμαστε ναζί.
Οι Οικολόγοι, αξιοποιώντας την επικαιρότητα και την μάχη στα μαρμαρένια αλώνια, για την προστασία του Οδυσσέα Μιχαηλίδη νομιμοποιείται να επαναλάβει τον στίχο του Κάλβου: «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία…».
Όμως ότι και αν κάνουν οι υπόλοιποι, απλώς θα είναι δεύτεροι, βλέποντας την πλάτη του ΔΗΚΟ, γιατί και αυτή η προεκλογική κωμωδία ανήκει στο ΔΗΚΟ.
Ευλόγησον!
Υ.Γ: Τη ΔΗΠΑ, δεν την ξέχασα, αλλά επειδή μοιράζεται την κοινή πορεία του με το ΔΗΚΟ, θα ήταν πλεονασμός