Του Πατριάρχη
Από χθες τριγυρνάει στο μυαλό μου η δήλωση του Ερσίν Τατάρ, ότι η Κύπρος είναι οθωμανική και συνεπώς τουρκική. Μάλιστα τεκμηρίωσε τη θέση του και με ένα «προικοσύμφωνο», το οποίο βρήκε στα οθωμανικά αρχεία του τουρκικού κράτους και όπως μας αποκάλυψε, καταδεικνύει πως το 1878, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, έδωσε τη διαχείριση, αλλά όχι την ιδιοκτησία στους Βρετανούς. Άρα; Η ιδιοκτησία παραμένει στην Τουρκία!
Πάλι καλά που δεν μας είπε πως θα προσφύγει στο ΕΔΑΔ να ζητήσει αποζημιώσεις για απώλεια χρήσης περιουσίας.
Μη βιαστεί κάποιος να πει πως είναι απλώς ηλίθιος, γιατί κάτι τέτοιες ηλιθιότητες ακούμε και από δικούς μας που θεωρούν με την ίδια αφέλεια και θράσος ότι η Ελλάδα έχει νόμιμα δικαιώματα στην Ινδία επειδή έφτασε κάποτε ο Μέγας Αλέξανδρος και βεβαίως της ανήκουν όλες οι αποικίες που είχαν δημιουργηθεί από Έλληνες στη Μεσόγειο και στη Μαύρη Θάλασσα.
Αν το διεθνές δίκαιο λάμβανε υπόψη τις ανοησίες Τατάρ, τότε θα έπρεπε να πάει πιο πίσω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να κατοχυρώσει στην Ελλάδα, όχι μόνο τη Κύπρο, αλλά και την Αλεξάνδρεια και τη Κάτω Ιταλία και τη Μικρά Ασία και και και…
Το δυστύχημα είναι ότι ο Τατάρ, ελέω Ερντογάν, ελέγχει μέρος της Κύπρου και μπορεί να βγάζει σεργιάνι το ανιστόρητο θράσος του, χωρίς να βρεθεί ένας να του εξηγήσει ότι ο κόσμος υπήρχε και πριν τους Οθωμανούς. Μάλιστα υπήρχε ένας κόσμος που έχτιζε και δημιουργούσε όλα αυτά που θεωρεί δικά του.
Και κάπως έτσι προσγειωνόμαστε στη σκληρή πραγματικότητα, όταν φαντασιωνόμαστε διαπραγματεύσεις που θα γεφυρώσουν διαφορές.
Οι διαφορές γεφυρώνονται μεταξύ λογικών ανθρώπων. Τι γέφυρα να ρίξεις στην ανοησία; Άδικος κόπος και χαμένος χρόνος.
Φαντάζεται κάποιος να είχαμε έναν Τατάρ και μείς; Θα απαιτούσαμε άμεση επιστροφή της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης και μετά διαπραγμάτευση για λύση του Κυπριακού.
Το πρώτο που πρέπει να διαπραγματευθούμε είναι τη συζήτηση μεταξύ λογικών ανθρώπων για να βρεθούν και λογικές διέξοδοι από τα αδιέξοδα. Όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν τα δικά τους δικά τους και τα δικά μας δικά τους και τούμπαλιν, τόσο η ιστορία θα μας ξεπερνά και μεις θα καθόμαστε σαν τους αναποφάσιστους ταξιδιώτες σε κάποιο σταθμό βλέποντας τα τρένα να περνάνε μπροστά μας.
Επί του παρόντος…
Ευλόγησον, λογίκευσον και ανέμενον.