Του Πατριάρχη
Πριν λίγους μήνες ο Μάριος Χαρτσιώτης, κατέστησε σαφές ότι μόνο οι δειλοί παραιτούνται και αυτός είναι γενναίος και δεν πράξει κάτι τέτοιο.
Στην πραγματικότητα, ήθελε να μας πει ότι είναι τόσο ερωτευμένος με την καρέκλα, που δεν πρόκειται να τον ξεκολλήσουν με τίποτα.
Η γενναιότητα του παροιμιώδης και εφάμιλλη αυτής του Συλβέστερ Σταλόνε στον ρόλο του Ρόκυ Μπαλμπόα. Είμαστε στο Μάριος part2 και η σειρά των ταινιών Ρόκυ έφτασε στο part7. Έχουμε δρόμο δηλαδή μπροστά μας.
Ξέρουμε την δικαιολογία. «Είναι σχετικά νέος υπουργός και μπλα, μπλα, μπλα». Τα ίδια λέει και Φειδίας τα δύο τελευταία χρόνια. «Είμαι μόνο 24 χρονών» και έκτοτε δεν έφτασε ακόμα στα 25. Έμεινε εκεί στα 24.
Για να έρθουμε όμως στον Μάριο Χαρτσιώτη όμως ο οποίος δεν έχει καταφέρει να αντιληφθεί τι σημαίνει ευθιξία. Δεν λέω πολιτική ευθιξία, γιατί δεν είναι πολιτικός και προφανώς δεν θα γίνει ποτέ.
Όταν ένας υφιστάμενος σου, σκοτώνει έναν άνθρωπο και ο οργανισμός του οποίου προΐστασαι συγκαλύπτει το έγκλημα, τι κάνεις ως άνθρωπος με ευαισθησία;
Τα βροντάς και φεύγεις, λέγοντας πως δεν μπορείς να τα βάλεις με το αστυνομικό τέρας της διαφθοράς, γιατί για διαφθορά πρόκειται.
Ο Μάριος Χαρτσιώτης, είπε όμως ποιος όποιος έχει ευθιξία και παραιτείται είναι δειλός. Μάλλον νομίζει πως είναι ο καπετάνιος του Τιτανικού που έμεινε μέχρι τέλους και ενώ η ορχήστρα συνέχιζε να παίζει.
Στην περίπτωση του Υπουργείου Δικαιοσύνης δεν παίζει ορχήστρα, αλλά του βαρούν καμπάνες, τις οποίες ο Υπουργός δεν ακούει καν. Το έχει ρίξει το πλοίο στα βράχια τόσες φορές που δικαίως θα μπορούσε να απαιτήσει την απονομή του τίτλου του πιο αποτυχημένου Υπουργού στο πιο σύντομο χρονικό διάστημα.
Ως άνθρωπος, μου είναι συμπαθής, αλλά εδώ δεν μιλάμε για συμπάθειες. Μιλάμε για κυβέρνηση, μιλάμε για αποτελεσματικότητα, μιλάμε για ικανότητα, μιλάμε για επάρκεια… λέξεις άγνωστες για τον κ. Χαρτσιώτη.
Δοκιμάστηκε, του δόθηκε χρόνος και απέτυχε και μία και δύο και τρεις και εκατόν τρεις φορές.
Αφού ο ίδιος αδυνατεί να κατανοήσει πότε ένας υπουργός φεύγει, θα έπρεπε να τον βοηθήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος τελικά φορτώνεται και το πολιτικό κόστος των επιλογών του και ο κ. Χαρτσιώτης είναι δική του επιλογή.
