Του Πατριάρχη
Συγκλονιστικός ο τρόπος που έφυγε από την ζωή, πριν καν την γνωρίσει, το μόλις εννέα μηνών κοριτσάκι, χθες στη Λευκωσία. Δεν τολμώ να αφήσω καν την σκέψη μου να γλιστρήσει στα «αν», και τα «πως» αυτής της τραγωδίας. Πολύ περισσότερο δεν τολμώ να μπω στη θέση αυτής της γυναίκας που έχασε το παιδί της.
Από τη μία η απώλεια και από την άλλη το χειρότερο βασανιστήριο. Η ευθύνη της.
Και δεν είναι μόνο αυτά. Είναι τα δάχτυλα που οι δικαστές των ζωών μας, κουνάνε σε κάθε ευκαιρία, για να καταδείξουν την ασυμβατότητα μας με την ανθρωπιά.
Σήμερα, αν πρέπει να κλάψουμε για κάποιον είναι για αυτή τη μητέρα.
Αν πρέπει να σταθούμε δίπλα σε κάποιον, είναι σε αυτή τη μητέρα.
Αν πρέπει να υψώσουμε ασπίδα προστασίας, είναι σε αυτή τη μητέρα.
Αν πρέπει να σώσουμε κάποιον, είναι αυτή τη μητέρα.
Αν πρέπει να κάτσουμε στο σκαμνί κάποιους, είναι αυτούς που νόμισαν πως βρήκαν στο πρόσωπο αυτής της μητέρας, τον λόγο να αποδείξουν την απανθρωπιά τους.
Αυτή η μητέρα, από χθες το απόγευμα φορτώθηκε έναν σταυρό τον οποίο θα κουβαλάει ισοβίως, γιατί άφησε να χαθεί ότι αγαπά κάθε μάνα περισσότερο και από τη ζωή της. Το ίδιο της το παιδί.
Θα δικάζει κάθε μέρα τον εαυτό της και δεν χρειάζονται οι αυτόκλητοι εισαγγελείς, για να την στήσουν στον τοίχο και να την πυροβολούν με χιλιάδες «γιατί», αναζητώντας ουσιαστικά το μπράβο γιατί οι ίδιοι προφανώς υπήρξαν τέλειοι και δεν θα ξέχναγαν ποτέ το παιδί τους σε ένα αυτοκίνητο.
Δεν υπάρχει κανένας από εμάς που δεν κατανοεί τον νόμο και τι σημαίνει η ευθύνη για την απώλεια μιας ζωής.
Οι νόμοι όμως, δεν είναι μόνο ψυχρά μαύρα γράμματα πάνω σε λευκές σελίδες. Δεν είναι καν αριθμητική, που ένα κι ένα κάνουν δύο. Είναι αυτό που δεν μπορεί να μετρηθεί με κανένα μέτρο. Η ψυχή αυτού που βρίσκεται απέναντι του.
Αυτή τη μάνα δεν την ακουμπάει ο νόμος, δεν την αφορά ο νόμος, δεν την αγγίζουν οι συνέπειες.
Αυτή την ώρα, ο νόμος πρέπει να στρέψει αλλού την εφαρμογή των άρθρων και των παραγράφων του.
Προέχει να σωθεί αυτή η γυναίκα. Να αφεθεί να θρηνήσει και να πενθήσει, χωρίς κανέναν εξ ημών να δείχνει, πόσο δεν αξίζει σε πολλούς να ονομάζονται άνθρωποι.