Του Πατριάρχη
Έχει περίπου καταστεί μόδα, η δέσμευση κάθε προσώπου που μετέχει με οποιονδήποτε τρόπο στη δημόσια ζωή, για πάταξη της διαφθοράς.
Όλοι, ορκίζονται πως αποτελεί περίπου μοναδική αποστολή της ζωής τους, ο πόλεμος με το κατεστημένο, με το σύστημα, με την σήψη, με την σαθρότητα… Όλα αυτά γενικώς και αορίστως.
Αν τους ρωτήσεις ποιοι αποτελούν αυτό το σύστημα, θα κάνουν 300 ρητορικές πιρουέτες, για να μην σου απαντήσουν ποτέ.
Δεν μιλώ για τους δημοσιογράφους, οι οποίοι είτε υποτάσσονται στην ανάγκη του βιοπορισμού, είτε καθίστανται θαμώνες των δικαστηρίων κάθε φορά που γράφουν ένα όνομα.
Μιλώ κυρίως για αυτούς που καλύπτονται από ασυλία, που έχουν λαϊκή νομιμοποίηση, για αυτούς που έχουν θεσμικό ρόλο και για αυτούς που έχουν την ευθύνη αντιμετώπισης αυτών των φαινομένων.
Όταν μιλάμε για διαφθορά, θα μπορούσαμε να αναφερθούμε σε όλο το δίκτυο των ανθρώπων, που από το 1960 αντιμετωπίζουν το κράτος ως λάφυρο, επιδιώκοντας την εξουσία, για να εξυπηρετήσουν πρωτίστως την οικονομική τους επιφάνεια και δευτερευόντως τη ματαιοδοξία τους.
Ένα δίκτυο ανθρώπων που φλυαρούν ακατάσχετα για την ανάγκη πάταξης της διαφθοράς και τη διαφάνεια, θέλοντας έτσι να θέσουν εκτός του πλαισίου τους εαυτούς τους, ή να καλύψουν την ανικανότητά τους. Αν όλοι αυτοί ήθελαν στην πραγματικότητα να πατάξουν τη διαφθορά, θα μπορούσαν να το επιτύχουν διά της αποσύρσεώς τους από τη δημόσια ζωή.
Όποιος είναι έξω από αυτό το δίκτυο και παλεύει πραγματικά με τη διαφθορά, βάζει τον εαυτό του στις μυλόπετρες, οι οποίες αλέθουν όποιον αμφισβητεί την εντιμότητα και τις καλές προθέσεις του κατεστημένου.
Το κράτος μπορεί να θυσιαστεί, αλλά δεν μπορούν να θυσιαστούν αυτοί που το κρατούν αιχμάλωτο. Κυβερνήσεις, κόμματα, εισαγγελείς, ελεγκτές, δικηγόροι, επιχειρηματίες…
Σαφώς και δεν τσουβαλιάζονται όλοι, αλλά αυτοί που έχουν τη δύναμη να επικρατούν έναντι των άλλων και να απαξιώνουν, να εξαφανίζουν, να γελοιοποιούν οτιδήποτε θα μπορούσε να τους αφήσει εκτεθειμένους.
Και όταν αυτό το πνιγηρό κλίμα γίνεται καθημερινότητα, το τέρας του λαϊκισμού σηκώνει κεφάλι και οι αυτόκλητοι «σωτήρες» εμφανίζονται ως από μηχανής θεοί, για να δώσουν δήθεν λύσεις, προτείνοντας αποτυχημένες συνταγές και εισηγούμενοι αντικατάσταση της διαφθοράς με τη διαφθορά.
Νομίσαμε πως πιάσαμε πάτο. Δυστυχώς κάθε φορά αντιλαμβανόμαστε πως έχει και παρακάτω.