Του Πατριάρχη
Μιλούσα προ ημερών με δύο γνωστούς πολιτικούς που δεν ανήκουν στο ίδιο κόμμα. Άνθρωποι που δεν έχουν απασχολήσει αρνητικά με τις θέσεις και τις απόψεις τους, ούτε με την πολιτική τους διαδρομή. Τυγχάνει να αναγνωρίζεται η προσωπικότητα τους ακόμα και από ψηφοφόρους ή υποστηριχτές άλλων κομμάτων, καθώς τοποθετούνται με σοβαρότητα και με τεκμηρίωση για αυτά που λένε.
Συζητάγαμε λοιπόν χαλαρά την πολιτική κατάσταση, όπως προέκυψε από τις ευρωεκλογές και δεν μείναμε στα αυστηρώς δικά μας. Δηλαδή στο γιατί υποχώρησε ο ΔΗΣΥ, γιατί έχασε έδρα το ΑΚΕΛ, γιατί υπέστησαν πλήγμα το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ και γιατί ενισχύθηκε το ΕΛΑΜ και έκανε περίπατο ένας απολίτικος TikToker;
Και οι δύο συμφώνησαν σε μία διαπίστωση, εξηγώντας πως και οι ίδιοι έχουν αναθεωρήσει κάποια πράγματα.
«Θα έλεγα πως πριν μερικά χρόνια, τοποθετούσα στον εαυτό μου στην πλευρά αυτών που στήριζαν ένθερμα τους μετανάστες, στήριζαν τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ, στήριζαν νεωτερισμούς που ίσως φαινόντουσαν προκλητικοί…», ανέφερε ο ένας, με τον άλλο να συμπληρώνει πως θεωρούσε και ο ίδιος ως πολιτική υποχρέωση μια παρόμοια στάση, καθώς η κοινωνία μας ήταν αρκετά συντηρητική.
Αυτά… πριν λίγα χρόνια.
Σήμερα και οι δύο δηλώνουν ότι έχουν μετακινηθεί, χωρίς να έχουν αποκηρύξει την στάση τους απέναντι στα κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν την κοινωνία, ακόμα και αν πρόκειται για στήριξη μειονοτήτων ή ακόμα και αν χρειάζεται να διαφωνήσουν με την πλειοψηφία.
Υπάρχει όμως ένα αλλά.
Το αλλά έχει να κάνει με τα όρια. Οι πολίτες θεωρούν ότι σε ορισμένα θέματα έχουν ξεπεραστεί τα όρια και ως εκ τούτου επιλέγουν πιο συντηρητικές προσεγγίσεις και αυτό δεν είναι ασυνήθιστο. Είναι μια αντανακλαστική αντίδραση.
Όσο λοιπόν τα πολιτικά κόμματα δεν αντιλαμβάνονται τις ανησυχίες των πολιτών, τόσο θα διευρύνεται το χάσμα μέχρι του σημείου να πάψουν να μιλάνε την ίδια γλώσσα. Άλλη η πολιτική και άλλη οι πολίτες.
Οι δύο φίλοι πολιτικοί λοιπόν, αυτό ακριβώς αισθάνονται. Αισθάνονται ότι χάνουν την επαφή με τους πολίτες και τις ανησυχίες τους, στα θέματα της μετανάστευσης, στα θέματα της αξίωσης εξωφρενικών «δικαιωμάτων» και στα θέματα της ανησυχίας για το μέλλον και την ασφάλεια τους.
Δεν έγιναν ακροδεξιοί, δεν έγιναν φοβικοί, δεν έγιναν λαϊκιστές. Απλώς συνειδητοποίησαν ότι όταν αλλάζουν τα δεδομένα αλλάζουν και οι απόψεις ή τέλος πάντων ρυθμίζονται οι θέσεις. Στο κάτω κάτω, όπως είπαν, ένα «συγνώμη λάθος» δεν είναι ντροπή.
Ρύθμισον!