Του Πατριάρχη
Χθες, ακόμα δυο γυναίκες στην Ελλάδα, πέθαναν από το χέρι πρώην συντρόφου τους. Η μία στο Αγρίνιο και η άλλη στη Πάτρα μετά από πάλη μιας εβδομάδας για να κρατηθεί στη ζωή. Η μία από σφαίρα και η άλλη από ξυλοδαρμό. Τη μία την έλεγαν Γαρυφαλλιά και την άλλη Δώρα.
Θα μου πείτε τώρα, τι σημασία έχουν όλες αυτές οι λεπτομέρειες;
Θα σας απαντήσω χωρίς περιστροφές καμία, γιατί η ουσία δεν είναι ούτε τα ονόματα τους, ούτε ο τόπος καταγωγής τους, ούτε ο τρόπος με τον οποίο πέθαναν.
Σημασία έχει ότι αυτές οι γυναίκες δεν μπόρεσαν να προστατευθούν από το κράτος, το οποίο για να σταματήσουμε να είμαστε μονίμως επικριτικοί, δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα σε πολλές από αυτές τις υποθέσεις.
Υπάρχουν όμως περιπτώσεις, όπως της Κυριακής Γρίβα, η οποία δολοφονήθηκε έξω από αστυνομικό τμήμα, που τα όργανα του κράτους λειτούργησαν περίπου ως συνεργοί των δολοφόνων.
Σε αυτό που θέλω να καταλήξω είναι, πως δεν πρέπει για ακόμα μία φορά να χάσουμε το δάσος για το δέντρο.
Το δάσος είναι η αναγνώριση της πραγματικότητας. Παρά το ότι το ανθρώπινο είδος εδώ και χιλιάδες χρόνια έχει εγκαταλείψει τα σπήλαια, υπάρχουν ακόμα κατάλοιπα. Τα κατάλοιπα είναι αυτοί οι «μάγκες», οι οποίοι θεωρούν πως ό,τι δεν τους ανήκει, αξίζει να πεθαίνει.
Από εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Σκοτώνουν μια γυναίκα, γιατί την θεωρούν ιδιοκτησία τους και αντί να ασχοληθούμε με αυτή την ψυχική ασθένεια, αναλωνόμαστε στο αν θα πρέπει να ονομάσουμε αυτούς του φόνους «γυναικοκτονίες» ή δολοφονίες, ή στην χειρότερη των περιπτώσεων «εγκλήματα πάθους» (το πιο τραγικό ξέπλυμα των φονιάδων).
Όταν μιλάω για ψυχική ασθένεια, δεν θεωρώ πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν οποιοδήποτε ελαφρυντικό. Επιλέγουν να είναι ψυχικά ασθενείς. Επιλέγουν να είναι εγωιστές. Επιλέγουν να σκοτώνουν, παρά να αγαπάνε, ακόμα και όταν χάνουν.
Δε αρκούν οι καταγγελίες, τα περιοριστικά μέτρα και η αναμονή κάποιας δίκης για απειλές ή βίαιες συμπεριφορές. Δυστυχώς, αυτοί που σηκώνουν χέρι σε μια γυναίκα θα πρέπει να θεωρούνται εν δυνάμει δολοφόνοι.
Αν φτάσει κάποιος στο σημείο να χτυπήσει, απέχει πολύ κοντά και από το να σκοτώσει. Ο έλεγχος χάνεται εύκολα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Και αφού δεν μπορούν να φυλακιστούν όλοι προληπτικά, μπορούν να τεθούν υπό έλεγχο, με υποχρέωση εφαρμογής ηλεκτρονικού εντοπισμού με «βραχιολάκι». Δεν μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να περιμένουμε πως θα σεβαστούν τα περιοριστικά μέτρα, τα οποία δεν ελέγχει κανείς.
Αντί να κλαίμε πάνω από τάφους και άλλων γυναικών και αντί να αναζητούμε νέες ορολογίες για τις δολοφονίες τους, ας επικεντρωθούμε στην ουσία.
Αυστηρός περιορισμός και ενεργητική πρόληψη. Βραχιολάκι, κοινωνικός στιγματισμός και ουσιαστική προστασία των γυναικών που αποδεδειγμένα κινδυνεύουν.
Τιμωρία, ακόμα και για το χαστούκι. Γιατί το χαστούκι θα φέρει τη γροθιά, τη κλοτσιά, τον ξυλοδαρμό και τον φόνο.
