Του Πατριάρχη
Φαντάζομαι δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν παρακολούθησε μέρος της σαπουνόπερας που προβάλλεται σε όλα τα ΜΜΕ, μετά τον ξυλοδαρμό της Σοφίας Πολυζωγοπούλου από τον σύζυγο της Απόστολο Λύτρα. Λέω για σαπουνόπερα μετά τον ξυλοδαρμό, γιατί ως τον ξυλοδαρμό η υπόθεση ήταν μια εγκληματική ενέργεια. Το μετά είναι άλλη υπόθεση.
Για να τελειώνουμε με τα αυτονόητα. Η γυναίκα αυτή κακοποιήθηκε άγρια, από τον σύζυγο της και λίγο μας ενδιαφέρουν οι λόγοι και οι αφορμές. Αν αφήσουμε την υποκρισία κατά μέρος, θα παραδεχθούμε πως όλοι μας λίγο πολύ, κάποια στιγμή στη ζωή μας θα θέλαμε να δείρουμε κάποιον/α. Ωστόσο αυτό που μας διαφοροποιεί από τους εγκληματίες είναι ότι υπάρχει απόσταση από τη παρόρμηση που μένει παρόρμηση, μέχρι την πράξη.
Την στιγμή που όλοι αντιλαμβανόμαστε το αυτονόητο, εμφανίζεται μια κυρία Ζήνα Κουτσελίνη, να ουρλιάζει για την καριέρα του κακοποιητή που καταστρέφεται. Αυτό που δεν είπε η κα Κουτσελίνη είναι, ότι διατηρεί στενότατες φιλικές σχέσεις με τον καθ’ ομολογία δράστη. Έναν άνθρωπο που δεν έσπρωξε απλώς στον εκνευρισμό του, τη γυναίκα του, αλλά έφτασε κοντά στο σημείο να τη σκοτώσει, γιατί τα τραύματα που φέρει θα μπορούσαν να είναι μοιραία.
Αν καταστρέφεται λοιπόν η καριέρα του κ. Λύτρα, ο μόνος που την καταστρέφει είναι ο ίδιος και όχι όσοι τον θεωρούν –και όχι αδίκως– εγκληματία.
Αν η κάθε κυρία Κουτσελίνη θέλει να κάνει πλάτες στους φίλους της, μπορεί να το κάνει αφήνοντας το μικρόφωνο μιας τηλεοπτικής εκπομπής, πηγαίνοντας στο δικαστήριο ως μάρτυρας υπεράσπισης. Εκεί, ας πει στους δικαστές ότι καταστρέφουν την καριέρα ενός ανθρώπου.
Το πλέον εξοργιστικό είναι πως τόσο ο Λύτρας, όσο και η Κουτσελίνη, ήταν από τους πρωταγωνιστές επίδειξης ευαισθησίας για τις γυναίκες που πέφτουν θύματα κακοποίησης. Ακόμα και για αυτές που ισχυρίζονταν κακοποίηση, για λόγους υστεροβουλίας.
Όποιος έχει δημόσιο λόγο, οφείλει να έχει και ικανότητα διάκρισης. Δεν είναι όλοι αλάνθαστοί, αλλά τουλάχιστον οφείλουν να είναι έντιμοι, ακόμα και αν κάνουν λάθος.
Η Κουτσελίνη και ο Λύτρας είναι το παράδειγμα, για άλλες περιπτώσεις που άλλοι πρωταγωνιστές έπαιξαν το ίδιο παιχνίδι.
Όποιος αποδεδειγμένα σηκώνει χέρι και χτυπάει, έχει μόνο μία ιδιότητα. Είναι κακοποιητής. Όποιος αποδεδειγμένα τον δικαιολογεί κερδίζει μόνο έναν τίτλο. Πλυντήριο. Αν θέλει λοιπόν η Ζήνα να κρυφτεί, δεν έχουμε δικαίωμα να το παραβλέψουμε και να το επιτρέψουμε.
Ξέπλυνον!