Του Πατριάρχη
Όταν μιλάμε για τον εαυτό μας, – και δεν εννοώ σε προσωπικό επίπεδο, γιατί εκεί το τερματίζουμε, – αποδεικνύουμε πόσο δίκιο έχουμε όταν εκθειάζουμε τα προτερήματα μας. Είμαστε, ευφυείς και πολυμήχανοι ως Οδυσσείς, όμορφοι και όμορφες ως Κούροι και Καρυάτιδες, γενναίοι ως Λεωνίδες, ταλαντούχοι ως κλώνοι του Ορφέα και αλτρουιστές όσο ο Προμηθέας.
Όλα αυτά τα αποδίδουμε εμείς στον εαυτό μας, κατ’ αντιστοιχία της εμφάνισης μας στον καθρέφτη, που μας φτύνουμε για να μη μας ματιάσουμε.
Αν, παρ’ ελπίδα, ανακαλύψουμε κάποιο μειονέκτημα ή ελάττωμα, έχουμε τον τρόπο να το μετατρέπουμε σε προτέρημα, γιατί ως περιούσιος λαός, δεν θα μπορούσαμε να έχουμε ελαττώματα.
Για παράδειγμα, αν είσαι 1,50 με τα χέρια σε ανάταση, κανένα πρόβλημα. Το να σου λείπει ύψος αναπληρώνεται με εξυπνάδα, την οποία, άγνωστο γιατί, την αποδίδουμε στις γάτες. «Ο τάδε είναι γάτα», συνηθίσαμε να λέμε…
Έτσι λοιπόν, προέκυψε και το γνωστό κλασικό άσμα, «είναι γάτα, είναι γάτα, ο κοντός με τη γραβάτα». Είναι προφανές, πως αν είσαι κοντός και φοράς γραβάτα, διαθέτεις IQ, πέραν αυτού των απλών ευφυών ανθρώπων. Το ξέρουν όλο αυτό!
Γεννάται όμως το ερώτημα. Γιατί με τόση ευφυΐα στα γονίδια μας τα έχουμε κάνει μούσκεμα, οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως;
Μήπως τελικά δεν αρκεί μια γραβάτα, για να αναδείξει κάποιον σε γάτα ή μήπως δεν είμαστε τόσο οξυδερκείς όσο διατεινόμαστε;
Τείνω να καταλήξω στη δεύτερη εκδοχή, καθώς η επανάπαυση μας στα επιτεύγματα των αρχαίων ημών προγόνων, δεν δείχνει να αποδίδει και πολύ, γιατί προφανώς η ευφυΐα και πολλά άλλα χαρακτηριστικά, δεν μεταφέρονται κληρονομικώ τω τρόπω. Οι πρόγονοι μας, μια χαρά τα κατάφεραν, αλλά στην πορεία του χρόνου χάσαμε την κληρονομιά μεταξύ πτωχεύσεων, ωχαδελφισμού, κουτοπονηριάς, τεμπελιάς και απάτης. Κάπως έτσι, ο Νιόνιος τραγούδησε, «μελαμψές φυλές, κοντοπόδαρες, Σειλινοί του κράτους, που ξερνάει και να ‘τους, τσιφτετέλληνες…».
Στην παρούσα περίπτωση, ένα Ευλόγησον δεν μα σώζει, ούτε και μας ψηλώνει, ίνα να πληρωθή το ρηθέν δια του άσματος του μουσουργού Νικολάου Καρβέλα.
Όταν σταθούμε και πάλι απέναντι από τον καθρέφτη μας, μπορούμε ελεύθερα να μας φτύσουμε, αλλά όχι για να μη μας ματιάσουμε. Δυστυχώς υπάρχουν και άλλοι πολλοί λόγοι.
