Του Πατριάρχη
Βρισκόμαστε λίγα 24ωρα λίγο πριν και από τους φετινούς εορτασμούς για την 28η Οκτωβρίου. Θα ακούσουμε διαγγέλματα, ηρωικές ατάκες, θα γίνουν συγκρίσεις με το τώρα και βεβαίως ο «παραδοσιακός καυγάς» για το αν το Όχι το είπε ο Μεταξάς ή ο λαός.
Οι εθνικές επέτειοι προσφέρονται άλλωστε για δικαιολόγηση των αδυναμιών μας, με την επίκληση των επιτευγμάτων των προγόνων μας.
Βρισκόμαστε λοιπόν σε απόσταση 84 χρόνων από το 1940 και ακόμη προσπαθούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα για το ποιος είπε το «Όχι» τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Την απάντηση, την έχει δώσει εδώ και πολλές δεκαετίες ο Γ. Καφαντάρης, ξεκαθαρίζοντας πως «είπε το όχι ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει το ναι».
Γιατί συντηρούμε όμως αυτή την ανόητη συζήτηση;
Απλώς γιατί θέλουμε να πείσουμε τους εαυτούς μας πως, αφού ήταν «υπεράνθρωποι» οι πατεράδες και οι παππούδες μας, επαγωγικά είμαστε και εμείς εν δυνάμει ήρωες, αλλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να το αποδείξουμε!
Τα «όχι» που καλούμαστε να πούμε καθημερινώς δεν είναι απέναντι σε κανέναν Μουσολίνι. Πρωτίστως, τα όχι αφορούν τον εαυτό μας και για την ακρίβεια, τον κακό εαυτό μας.
Παράλληλα, έχουμε την τάση να βαφτίζουμε τα μεγαλύτερα «ναι» ως ανυπότακτα «όχι» απλώς για να δικαιολογήσουμε την ακινησία μας.
Δεν ήταν λίγοι αυτοί που επιχείρησαν να δημιουργήσουν παραλληλισμούς του «όχι» του 40 με το μουσκεμένο στο δάκρυ «όχι» του 2004.
Τα ίδια και με το «όχι» του 2013 στη Μέρκελ και στα μνημόνια.
Είπαμε πολλά «όχι» για να καμουφλάρουμε το «ναι» στη συνέχιση της κατοχής της μισής Κύπρου και ακόμα τόσα για να δικαιολογήσουμε τη μετατροπή της Κυπριακής Δημοκρατίας σε φυτώριο διαφθοράς, με διαστάσεις που ξεπερνούν κατά πολύ το μέγεθός μας.
Δεν μπορείς όμως να λες όχι, όταν έχεις ήδη συμβιβαστεί με τη σαθρότητα και τη θεωρείς περίπου φυσιολογική.
Το μεγαλύτερο «όχι» πρέπει να το πούμε στον καθρέφτη μας, αποδεχόμενοι πως υποταχτήκαμε σε ό,τι δεν μας επιτρέπει να επικαλούμαστε τα επιτεύγματα των προγόνων μας.
Δεν είναι ανάγκη να αναμετρηθούμε με την Ιστορία. Αρκεί να αναμετρηθούμε με ό,τι δεν
την ευτελίζει, αποκαλύπτοντας την απροθυμία μας να γίνουμε ήρωες της ζωής μας.
Η Κύπρος είναι αρκετά μεγάλη για να μας ζήσει όλους, αλλά αρκετά μικρή για να συμπεριφέρεται ως υπερδύναμη σε ζητήματα διεθνούς διαπλοκής και διαφθοράς. Όταν μάλιστα αυτό συμβαίνει για χρόνια, τότε η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως εμάς.
Εμάς, που μεθαύριο θα γιορτάσουμε ένα «όχι» που δεν τολμήσαμε να πούμε ποτέ. Ένα «όχι» το οποίο τρέμουμε να ψελλίσουμε, γιατί μας βολεύει να θεωρούμε τη σκιά μας ίσα με το μπόι μας.
Η 28η Οκτωβρίου ανήκει σε αυτούς που την έκαναν σύμβολο και όχι σε όσους την έκαναν σκαλοπάτι για να βγουν λίγο πάνω από τη μετριότητα.
Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη και θα κατανοήσουμε ότι δεν μας αξίζουν εύσημα για κανένα «όχι». Μόνο μια συγνώμη αξίζει να πούμε.
