Του Πατριάρχη
Οι κυβερνητικοί γιατροί έχουν αποφασίσει να απεργήσουν σήμερα και αύριο. Οι γραμμές αυτές, γράφονται λίγες ώρες πριν την έναρξη της προγραμματισμένης απεργίας, χωρίς να μπορεί να αποκλειστεί οτιδήποτε, ακόμα και ματαίωση ή αναβολή, αν και φαίνεται απομακρυσμένο ένα τέτοιο σενάριο με τα μέχρι στιγμής δεδομένα.
Ας ξεκινήσουμε από τα προφανή και τα αυτονόητα. Δικαιούνται οι κυβερνητικοί ιατροί καταβολή χρημάτων που αποτελούν οικονομικά κίνητρα για την περίοδο 2023-24; Βεβαίως και δικαιούνται και βεβαίως πρέπει να τους καταβληθούν.
Δικαιούνται όλοι οι κυβερνητικοί ιατροί να επωφελούνται των οικονομικών κινήτρων εσαεί; Κατηγορηματικά όχι.
Κάποια στιγμή ο Δημόσιος Τομέας πρέπει αν λειτουργεί με βάση την αξία, την παραγωγικότητα και την αποτελεσματικότητα των υπαλλήλων και στελεχών του.
Όταν αμείβεται το ίδιο, ο γιατρός που καταθέτει την ψυχή του, για να εξυπηρετήσει τους ασθενείς, με τον συνάδελφο του που κοιτάει το ρολόι για να πάρει τη τσάντα του και να συνεχίσει εκτός νοσοκομείου, να ασκεί ιδιωτικώς την ιατρική, αυτός που αδικείται είναι ο ευσυνείδητος.
Αυτό όμως είναι ένα ευρύτερο θέμα.
Αυτό που σήμερα απασχολεί τους ασθενείς είναι η απεργία, η οποία ανατρέπει προγραμματισμένα ραντεβού, προγραμματισμένες εξετάσεις και προγραμματισμένες επεμβάσεις.
Άνθρωποι που αναμένουν εδώ και μήνες να τύχουν εξυπηρέτησης από τα κυβερνητικά νοσοκομεία, αναγκάζονται να απευθυνθούν εκ νέου στον ΟΚΥπΥ, για να επαναπρογραμματίσουν τις επισκέψεις τους και ενδεχομένως θα χρειαστεί να υποστούν ταλαιπωρία μερικών μηνών ακόμα.
Όταν οι γιατροί, χρησιμοποιούν τους ασθενείς ως «εργαλεία» για να διεκδικήσουν οικονομικά ανταλλάγματα, τότε έχουν κάνει κουρέλι τον όρκο του Ιπποκράτη τον οποίο έδωσαν και θα έπρεπε να τιμούν.
Αποτελεί επίδειξη συντεχνιακού θράσους, η ταλαιπωρία ασθενών οι οποίοι στην πλειοψηφία τους είναι φτωχοί εργαζόμενοι, για να αυξήσουν περισσότερο τα ήδη υψηλά εισοδήματα τους οι γιατροί.
Το δικαίωμα στην απεργία δεν τους το αμφισβητεί κάποιος, αλλά αμφισβητείται η ευαισθησία τους έναντι ευάλωτων ανθρώπων.
Ο εκβιασμός δεν είναι καλή συνδικαλιστική πρακτική και αν αποδώσει κάποια αποτελέσματα βραχυπρόθεσμα λόγω της ανάγκης των ανθρώπων να προστατεύσουν την υγεία τους, μακροπρόθεσμα απαξιώνει το λειτούργημα και το μετατρέπει σε επάγγελμα το οποίο μάλιστα ασκείται με την φορτισμένη με αρνητικό πρόσημο «δημοσιοϋπαλληλική» νοοτροπία.
Αν μάλιστα πίσω από τους χειρισμούς υπάρχουν και πολιτικά κίνητρα, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, γιατί το χάος και την αναστάτωση θα το χρεωθούν οι ίδιοι. Ποτέ ο εκβιασμός δεν προκάλεσε συμπάθειες.
