Του Πατριάρχη
Θα σας πω ότι πάω πάσο στην «συμπεριληπτικότητα», η οποία έχει γίνει η λέξη του συρμού τα τελευταία χρόνια, μαζί με την «ενσυναίσθηση» την «ορατότητα» και άλλες παρλαπίπες, οι οποίες εφευρέθηκαν για να δικαιολογήσουν τον αχταρμά, του «κουτσοί στραβοί στον Άη Παντελεήμονα».
Ας συμφωνήσουμε στο ότι, όλοι οι άνθρωποι γεννιόμαστε και είμαστε ίσοι, αλλά ρε παιδιά, πως να το κάνουμε, δεν είμαστε ίδιοι. Άλλωστε αν ήμασταν ίδιοι δεν θα είχε και κανένα ενδιαφέρον το ταξίδι των χρόνων που θα περάσουμε στο μάταιο τούτο κόσμο.
Άνδρες και γυναίκες, είμαστε ίσοι; Ούτε συζήτηση, ούτε ναι μεν αλλά, ούτε στο περίπου.
Ίσοι, τελεία και παύλα.
Άσπροι, μαύροι, κίτρινοί και κόκκινοι (όσοι έμειναν), είμαστε ίσοι; Θα ήταν αστείο και να το συζητάμε το 2024.
Δεν είμαστε όμως ίδιοι, ούτε οι άνδρες με τις γυναίκες, ούτε οι πολύχρωμες φυλές στις οποίες ανήκουμε.
Ταλαντούχοι και ατάλαντοι; Και εδώ ίσοι είμαστε, αλλά ούτε κουβέντα για το αν είμαστε ίδιοι.
Τώρα θα διερωτάστε, που το πάω και το φέρνω γύρω γύρω;
Το πάω σε αυτή την ισοπέδωση, που χάριν της «ενσυναίσθησης», της «ορατότητας» και της «συμπεριληπτικότητας», εξαφανίζει την διαφορά του ωραίου από το άσχημο, του φυσικού από το αφύσικο και του ήλιου από το φεγγάρι.
Αφορμή, κάποιες φωτογραφίες, οι οποίες δημοσιεύθηκαν, σχεδόν σε όλα τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και προβλήθηκαν σε κάποιες τηλεοπτικές εκπομπές.
Μια από αυτές τις κοπέλες, οι οποίες χαρακτηρίζονται «επώνυμες» λόγω μιας τηλεοπτικής εκπομπής που παρουσιάζει, κάνει κατακόρυφο. Η εικόνα της δεν είναι και ότι πιο ωραίο έχουμε δει σε αισθητικό επίπεδο, αλλά λόγω «συμπεριληπτικότητας», έπρεπε να γίνει «είδηση», έστω και αν η φιγούρα της, παρέπεμπε περισσότερο σε παλαιστή σούμο, παρά στη Νάντια Κομανέντσι.
Καταλαβαίνω πως πρέπει να δείξουμε πως δεν έχουμε κανένα κόμπλεξ με τους παχύσαρκους ανθρώπους, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει και να δουλευόμαστε μεταξύ μας.
Ας την έκαναν είδηση για μια έξυπνη ατάκα, αλλά όχι βρε παιδιά και για την ευλυγισία και το φιδίσιο κορμί της.
Με αυτή τη λογική, θα κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε την αισθητική διαφορά, της Αφροδίτης της Μήλου με την πατάτα στη Ξυλοφάγου.
Η πατάτα δηλαδή δεν χρειάζεται την «ενσυναίσθηση» μας και ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να απολαύσει την «ορατότητα» του έργου του; Όσο για την «συμπεριληπτικότητα» θα πρέπει να μπουν στο ίδιο καλάθι ο Τσαρούχης και ο Φασιανός, με τον δικό μας, που ζωγραφίζει σκύλους να κατουράνε;
Από την μια έχουμε το φυσικό ταλέντο και από την άλλη την αφύσικη χυδαιότητα.
Ας μην τα ισοπεδώσουμε όλα.
Κατακορύφωσον!
