Του Πατριάρχη
Αν και είναι κουραστικό, θα συνεχίσω να το επαναλαμβάνω ώστε να γίνει συνείδηση και πεποίθηση. Ζούμε σε μια φανταστική χώρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να νιώθουμε σαν την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων».
Μια χαλαρή περιήγηση στον θαυμαστό κόσμο του instagram και του Tik-Tok, αποκαλύπτει το μέγεθος του εγχώριου καρακιτσαριού, της αγραμματοσύνης, του θριάμβου του τίποτα και της αυτάρεσκης χωριατοσύνης μας. Στη συνέχεια βεβαίως όλο αυτό ανακυκλώνεται μέσα από τίτλους «Έριξε το Instagram η τάδε Κύπρια», «Προσκύνησε το Hollywood στον τάδε συμπατριώτη μας», «Mιλάει ολόκληρη η Ευρώπη για τη Μαρικού από τα Λεύκαρα», «Σάρωσε ο Πάμπος από τη Κάτω Δευτερά» κλπ.
Δεν θα μπορούσε ουδείς να αμφισβητήσει πως διαπρέπουμε στον «μαΐμουδισμό», επιχειρώντας να αντιγράψουμε και να φέρουμε στα μέτρα μας τις διεθνείς (επίσης βλακώδεις) τάσεις, οι οποίες όμως αφορούν ανθρώπους με επιρροή σε πολλά εκατομμύρια άλλους.
Παράγουμε περισσότερους influencers και από την Καλιφόρνια.
Κόκκινα χαλιά, πάρτι, πόζες, λεπτομέρειες για τα γκομενικά τους… και μια απορία. Ποιος τους ξέρει; Γιατί θα πρέπει να με ενδιαφέρει, αν μια κομπάρσα σε ένα σίριαλ τριτοδεύτερης κατηγορίας, εμφανίστηκε με φουσκωμένη κοιλίτσα ή αν φωτογραφήθηκε με τη μαμά της την ώρα που φτιάχνουν παλουζέ;
Γιατί θα πρέπει να τσιμπήσω στον τίτλο: «Θρήνος για τον …», για να πληροφορηθώ ότι αρρώστησε με βήχα το αγαπημένο του χάμστερ;
Αν μπορούσα με δύο λόγια να περιγράψω τον ορισμό του «κιτς», θα έλεγα πως είναι αυτό που προσποιείται ότι είναι κάτι, το οποίο δεν είναι.
Ζούμε λοιπόν μια κυριαρχία του «κιτς», που η τάδε παγκοσμίως πανάγνωστη, νομίζει πως αν φορέσει το ίδιο φόρεμα με τη πριγκίπισσα Κέιτ, θα αναχθεί περίπου σε αυλική. Αν ο δείνα ανθυποπρωταγωνιστής, σε μια θεατρική παράσταση ή ένα κονσέρτο, για πέντε καρέκλες και δυο σκαμπό, πετάξει μια τσιόφτα, εξασφαλίζει μια περίοπτη θέση στα social media, ως μορφή της εγχώριας showbiz, η οποία παρεμπιπτόντως είναι δημιούργημα της φαντασίας μας.
Αυτά όμως είναι για τους πτωχούς (στη τσέπη και στο πνεύμα). Οι πλούσιοι έχουν άλλου τύπου κόλπο. Κάνουν πάρτι, θεματικά γενέθλια για τα παιδιά τους, γκαλά (λες και το ήξεραν και από το χωριό τους) και φιλανθρωπικές εμφανίσεις, που το μόνο φιλανθρωπικό που ακούγεται είναι, «βρε τη/ον μαυρογέρημη/ο!»
Φτάνουν πάλι καρναβάλια και έτσι μπαίνουμε σε πρόγραμμα εργοστασιακών ρυθμίσεων, καθώς είναι γνωστό πως εκ φύσεως είμαστε για τα καρναβάλια.
Ευλόγησον!
