Του Πατριάρχη
Είναι δυο μέρες τώρα που κρατάω το στομάχι μου από τα γέλια με όσους ακόμα ζουν στην εποχή των ταξικών αγώνων και της πάλης των τάξεων. Και μιλάω για τους δικούς μας, εδώ στη Κύπρο, που γιορτάζουν κάθε Νοέμβριο την Οκτωβριανή Επανάσταση (να τους πει κάποιος πως είναι παλαιοημερολογίτες).
Το ΑΚΕΛ, επέλεξε να στηρίξει στις δημοτικές εκλογές για Δήμαρχο Λευκωσίας, τον καθ’ όλα αξιοπρεπή δικηγόρο Χαράλαμπο Προύντζο, ο οποίος βεβαίως δεν έχει καμία σχέση με τον κόσμο της αριστεράς και με την λαϊκή ποδοσφαιρική του βάση, την Ομόνοια.
Τολμηρή η κίνηση του ΑΚΕΛ, το οποίο έχει καταγράψει και στο παρελθόν παρόμοιες κινήσεις, όπως τότε που είχε επιλέξει (αλλά μετάνιωσε) τον κ. Μάικ Σπανό για υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Παρά την τολμηρότητα του εγχειρήματος διαπιστώνεται μια αντίφαση, αν μάλιστα λάβει κάποιος υπόψη του και την αντίδραση του κόμματος, στον διορισμό του Χρ. Πατσαλίδη στη θέση του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, επειδή υπήρξε στέλεχος της Τράπεζας Κύπρου.
Ταξικό πρόσημο για τον Χρ. Πατσαλίδη και τους τραπεζίτες, αλλά χαλαρή συμπόρευση με μεγαλοεπιχειρηματίες.
Κάπου υπάρχει μια σύγκρουση. Δεν πηγαίνουν πλάι πλάι ο Καρλ Μαρξ και ο Άνταμ Σμιθ.
Διαβάζουμε πως στην επίσημη εκδήλωση εξαγγελίας της υποψηφιότητας του Χαράλαμπου Προύντζου εκτός από τους εκπροσώπους τους εργατικού κινήματος και βεβαίως του ΑΚΕΛ, έδωσαν το παρόν τους γνωστά ονόματα του επιχειρηματικού κόσμου. Δεν είναι ανάγκη να πούμε ποιοι ήταν αυτοί, αλλά η ταξική πάλη πάει περίπατο.
Αν κάποιος ρωτούσε την πατριαρχική μου άποψη, θα έλεγα πως είναι άκρως χριστιανική η στάση του ΑΚΕΛ. Αγάπη και ομόνοια (όχι η ομάδα) ώστε να επέλθει ειρήνευση.
Δεν είναι έγκλημα να είναι κάποιος πλούσιος, αλλά είναι έγκλημα να τον μισείς γιατί εσύ δεν είσαι πλούσιος.
Υπάρχει βεβαίως και η άποψη, πως πρέπει να είναι όλοι φτωχοί, η οποία δεν δίνει απαντήσεις στο πως καταφέρνουν και πάλι να πλουτίζουν αυτοί που υποτίθεται εκπροσωπούν τους προλετάριους;
Άκρη δεν θα βγάλουμε, εκτός αν κηρύξουμε τη λήξη του ταξικού πολέμου, ο οποίος έχει αποδειχθεί ένα παραμύθι που στο τέλος οδηγεί σε τραγωδίες τις οποίες όλοι γνωρίζουμε.
Ο Προύντζος λοιπόν ρίχνει τα ταξικά τείχη και δίνει μια πραγματική διάσταση της πολιτικής. Επιλέγουμε με βάση τις ικανότητες και όχι με βάση το πορτοφόλι και τη καταγωγή.
Ευλόγησον, επέλεξον και άφησε τον Μαρξ στην ησυχία του.