Του Πατριάρχη
Χθες στο Βερολίνο στην άτυπη σύνοδο των ηγετών του ΕΛΚ (Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος), συμμετείχαν τόσο ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης όσο και η Πρόεδρος του ΔΗΣΥ και Πρόεδρος της Βουλής, Αννίτα Δημητρίου. Δεν είναι η πρώτη φορά και δεν θα είναι η τελευταία.
Ωστόσο κάποτε αυτή η παραδοξότητα θα πρέπει να λάβει τέλος και μπορεί να λάβει τέλος με δύο τρόπους.
Ο ένας είναι είτε η αποχώρηση του Νίκου Χριστοδουλίδη από το ΕΛΚ είτε η αποχώρηση του ΔΗΣΥ και μοιραία της Αννίτας Δημητρίου.
Κάτι τέτοιο όμως δεν πρόκειται να συμβεί, γιατί ο Πρόεδρος δηλώνει Συναγερμικός και προσκείμενος ιδεολογικά στο ΕΛΚ και ο ΔΗΣΥ είναι μέλος του ΕΛΚ και εκπροσωπείται από τη Πρόεδρο του.
Ο άλλος τρόπος είναι ο Νίκος Χριστοδουλίδης να επανενταχθεί στον ΔΗΣΥ ως στέλεχος (μέλος παραμένει) με συμμετοχή στις διαδικασίες, όπως ο Νίκος Αναστασιάδης όταν ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή ο ΔΗΣΥ να καταστεί συμπολίτευση.
Δεν είναι δυνατόν να εμφανίζονται στην ίδια ευρωπαϊκή πολιτική ομάδα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Πρόεδρος του ΔΗΣΥ , με τον ένα να εκπροσωπεί την κυβέρνηση της Κύπρου και την άλλη την ηγέτιδα της αντιπολίτευσης, ενώ έχουν κοινές στοχεύσεις και κοινό ιδεολογικό υπόβαθρο.
Φαντάζει (και είναι) κωμική η κατάσταση.
Από την μία η κυβέρνηση επιχειρεί να διαφοροποιηθεί από τη δεκαετία Αναστασιάδη, σαν να προέκυψε από πολιτική παρθενογένεση ο Νίκος Χριστοδουλίδης και κορυφαία στελέχη της και από την άλλη ο ΔΗΣΥ να αναζητεί τρόπους να αντιπολιτευθεί μια κυβέρνηση που σε γενικές γραμμές υλοποιεί ένα πρόγραμμα με το οποίο συμφωνεί.
Στην πραγματικότητα αυτό που χωρίζει κυβέρνηση και ΔΗΣΥ, είναι οι προσωπικές αντιπαλότητες και ο εγωϊσμός που έχει να κάνει με τις προεδρικές εκλογές του 2023.
Όσο συνεχίζεται αυτή η αντιπαλότητα τόσο θα κατευθύνουν ψηφοφόρους προς το ΕΛΑΜ, το οποίο επιχειρεί να κανονικοποιηθεί μετακινούμενο από τις νεοναζιστικές ρίζες της Χρυσής Αυγής από τις οποίες ξεπήδησε. Την έκπληξη θα την αισθανθούν στις βουλευτικές εκλογές και ο ΔΗΣΥ και η κυβέρνηση.
Από την μία η κυβέρνηση θα εξαρτηθεί περισσότερο από τις ακροδεξιές ψήφους και από την άλλη ο ΔΗΣΥ θα χάσει μέρος της δύναμης του, με φυγή ψηφοφόρων προς τα δεξιά του.
Τα υπόλοιπα κόμματα και κυρίως το ΑΚΕΛ, που θα μπορούσε να καταστεί βασικός αντιπολιτευτικός πόλος, έχει εγκλωβιστεί σε δογματισμούς σοβιετικού τύπου, θυμίζοντας όλο και πιο πολύ το απολιθωμένο ΚΚΕ παρά ένα σύγχρονο αριστερό ευρωπαϊκό κόμμα.
ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, ΔΗΠΑ, Οικολόγοι, απλώς παλεύουν για πολιτική επιβίωση, είτε γιατί έχουν πρόβλημα στελεχών είτε γιατί δυσκολεύονται να κάνει παραγωγή πολιτικής. Αυτό μπορεί να δημιουργεί χώρο για δημιουργία νέων σχημάτων που δίνουν στον Οδυσσέα Μιχαηλίδη ελπίδα να γίνει μια παρένθεση σε μια σύντομη πολιτική πρόταση, από ανακυκλωμένα πολιτικά υλικά. Το VOLT τέλος, … δεν πείθει γιατί δείχνει να μην κατανοεί τις πραγματικότητες, επιλέγοντας να αιθεροβατεί και να κυνηγάει οράματα σαν τους ανεμόμυλους του Δον Κιχώτη.
