Του Πατριάρχη
Μπράβο και ζήτω στις τράπεζες που αποφάσισαν να λάβουν κάποια μέτρα που θα ελαφρύνουν κάπως την τσέπη μας. Μην φανταστείτε τίποτα συγκλονιστικό. Μιλάμε για πενταροδεκάρες, αλλά ας είναι και έτσι.
Λόγω αυτών των μέτρων θυμήθηκα δυο δικές μου ιστορίες και θα σας τις διηγηθώ.
Κάποτε είχα μια πιστωτική κάρτα την οποία ήθελα να καταργήσω. Δεν χρωστούσα τίποτα και ζήτησα από την τράπεζα να την καταργήσει, γιατί το ποσόν που χρέωνε ως ετήσια συνδρομή ήταν τουλάχιστον προκλητικό αν όχι ληστρικό. Ανέμενα και περνούσαν οι εβδομάδες χωρίς να βλέπω στην διαδικτυακή εφαρμογή της τράπεζας την κάρτα να καταργείται. Επικοινώνησα λοιπόν με έναν λειτουργό και τον ρώτησα γιατί δεν την καταργούν; Η απάντηση ήταν αφοπλιστική. Έχετε θετικό υπόλοιπο 1,5 ευρώ και πρέπει να είναι μηδενικό το υπόλοιπο για να κλείσει ο λογαριασμός της κάρτας. Τους είπα πως δεν πειράζει, μπορούν να την καταργήσουν και τους χαρίζω το 1,5 ευρώ.
Δεν το έκαναν και ξαφνικά βλέπω πως έχω χρεωστικό υπόλοιπο περίπου 50 ευρώ. Επειδή δεν κατάργησαν την κάρτα, χρεώθηκε αυτομάτως η ετήσια συνδρομή!
Ακολούθησαν φωνές και τσακωμοί, μέχρι να αποδεχθούν να πιστώσουν το ποσόν της αυθαίρετης χρέωσης συνδρομής, αλλά το 1,5 ευρώ παρέμενε ως θετικό υπόλοιπο.
Αποφάσισα λοιπόν να το μεταφέρω μέσα από την ηλεκτρονική εφαρμογή της τράπεζας, στον τρεχούμενο λογαριασμό μου και…. θαύμα. Το 1,5 ευρώ θετικό υπόλοιπο, έγινε 3 ευρώ αρνητικό, γιατί χρεώθηκα για την μεταφορά από την κάρτα στον τρεχούμενο λογαριασμό εντός της ίδιας τράπεζας. Χρεώθηκα για μια κίνηση δικών μου χρημάτων, χωρίς να απασχολήσω προσωπικό και χωρίς να επιβαρύνω την τράπεζα.
Το υπόλοιπο μου, πάλι δεν ήταν μηδενικό και έτσι η τράπεζα δεν έκλεινε τον λογαριασμό της κάρτας. Ακολούθησε ένα τηλεφώνημα με γλώσσα συνομιλίας την «γαλλική» και τελικά απαλλάχτηκα από την κάρτα που μου είχαν φορτώσει.
Κάτω από άλλες συνθήκες οι τράπεζες θα έπρεπε να πληρώνουν και για τον εμπαιγμό, ο οποίος είναι εξόφθαλμος και ενίοτε «επικίνδυνος», γιατί η πίεση μου ανέβηκε στα ύψη και χρειάζονταν υπογλώσσια για να ηρεμήσω.
Ένα λοιπόν από τα μέτρα που η κυβέρνηση όφειλε να επιβάλλει στις τράπεζες, είναι να σταματήσουν να παίζουν με τη νοημοσύνη και με την ψυχική ηρεμία των πελατών τους.
Δυστυχώς, η οικονομική κρίση δεν τις δίδαξε τίποτα, γιατί αυτοί που έβαλαν πάλι το χέρι στη τσέπη για να τις διασώσουν, ήμασταν όλοι εμείς. Σήμερα, μας «χαρίζουν» μερικά ψίχουλα και θεωρούν πως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για την μεγαλοψυχία τους.
Τα χάπια μου!
