Του Πατριάρχη
Οι βάρκες που καθημερινώς καταφθάνουν στα παράλια της Κύπρου φορτωμένες με ανθρώπους, κυρίως από τη Συρία, δεν δίνουν την εντύπωση μιας αναγκαστικής μετανάστευσης πληθυσμών που το βάζουν στα πόδια για να γλιτώσουν από τη φρίκη του πολέμου.
Εμένα μου δημιουργούν πολλά ερωτηματικά και λαμβάνω διάφορες απαντήσεις, οι οποίες όμως δεν είναι διόλου πειστικές.
Εκτός κάποιων εξαιρέσεων, κατά κανόνα οι άνθρωποι που καταφθάνουν στη Κύπρο, δεν έχουν την μορφή των εξαθλιωμένων υπάρξεων, που μόλις γλίτωσαν από το βόλι του εχθρού. Οργανωμένοι, με τα επώνυμα ρούχα τους τα ακριβά κινητά τους τηλέφωνα και ενίοτε με μερικές χιλιάδες ευρώ στη τσέπη. Αν ληφθεί υπόψη ότι έχουν πληρώσει και ένα πανάκριβο «εισιτήριο» για να επιβιβαστούν στη βάρκα προς τη Κύπρο, αντιλαμβάνεται ο καθένας ότι οι άνθρωποι αυτοί, θέλουν να ξεφύγουν από το τρόπο ζωής τους, αλλά δεν όχι από τον θάνατο.
Προκαλεί επίσης εντύπωση, ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι νέοι άνδρες, οι οποίοι λογικά θα έπρεπε να βρίσκονται στο τόπο τους για να υπερασπιστούν τα σπίτια και τις οικογένειες τους με το όπλο στο χέρι. Που άφησαν τις μητέρες, τις αδελφές ή τις συζύγους και τα παιδιά τους; Αυτό δεν έχει απαντηθεί με τρόπο που να πείθει.
Και πάμε παρακάτω.
Δεν απασχολεί κανέναν το γεγονός πως γνωρίζουν με το που θα φτάσουν, που θα απευθυνθούν, τι θα απαιτήσουν και τι διαδικασίες θα πρέπει να ακολουθήσουν, ώστε να παραμείνουν στη Κύπρο ή να μετακινηθούν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα; Αυτά απαιτούν «φροντιστήριο» και κάποιος κάνει αυτά τα «φροντιστήρια». Προφανώς και τίποτα εξ αυτών δεν γίνεται δωρεάν.
Παρακολουθώντας επίσης πολλές περιπτώσεις μεταναστών που βρίσκονται για χρόνια στη Κύπρο, έχω διαπιστώσει πως οι πλείστοι εξ αυτών, παρατείνουν την παραμονή τους με αιτήσεις ασύλου – οι οποίες απορρίπτονται – με προσφυγές, με εφέσεις και με πολυάριθμα νομικά τερτίπια. Και αυτή η διαδικασία απαιτεί χρήματα και μάλιστα πολλά, γιατί κανένας δικηγόρος δεν δουλεύει δωρεάν.
Κάποτε θα πρέπει να ανακαλύψουμε από που προέρχονται αυτά τα χρήματα και ποιοι ενθαρρύνουν αυτούς τους ανθρώπους να μπουν σε μια βάρκα και να μας επισκεφτούν γνωρίζοντας πως το πιθανότερο είναι να μην μπορέσει κανένας να τους στείλει πίσω στα σπίτια τους.
Μπορεί να είμαστε ευαίσθητοι στον πόνο των ανθρώπων, αλλά δεν πρέπει να είμαστε αφελείς. Επί του παρόντος είμαστε απλώς αφελείς.
Την ευλογία μου!