Του Πατριάρχη
Είναι πολλά χρόνια τώρα, που προσπαθώ να αντιληφθώ τί ήταν αυτό που μας συνέβη το 2004; Πάθαμε αυτό που φοβόντουσαν οι Γαλάτες στον Αστερίξ (μεγάλη η χάρη του Άγιε Μόρφου). Έπεσε ο ουρανός στα κεφάλια μας και έκτοτε ζούμε –ή μάλλον επιβιώνουμε– στην Ευρώπη, των μονοπωλίων, της φτώχιας, της αυταρχικότητας και του αγώνα να την ανατρέψουμε.
Μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά είναι τόσο αστείο όσο και αυτοί που έχουν βαλθεί εργολαβικά, να μας πείσουν ότι ζούμε στη χειρότερη γειτονιά του πλανήτη.
Το μόνο που δεν έχουν καταφέρει να απαντήσουν, είναι γιατί σε αυτή τη κακόφημη γειτονιά, συνωστίζονται στην εξώπορτα της εκατομμύρια Ασιάτες, Αφρικανοί και άλλοι ευτυχισμένοι πολίτες, από διάφορες γωνιές της γης; Θαλασσοπνίγονται, πληρώνουν περιουσίες, σκαρφίζονται χιλιάδες πατέντες, κάνουν εικονικούς γάμους… για να διαβούν την ευρωπαϊκή πύλη της κολάσεως.
Μια και έρχονται ευρωεκλογές και θα βρεθούμε πάλι μπροστά στους γίγαντες της πολιτικής μας ζωής, που θέλουν να αλλάξουν την Ευρώπη, θα πρέπει να τους υπενθυμίσουμε κάποια στιγμή ότι, η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε στην ΕΕ και όχι το αντίστροφο.
Θα πρέπει ακόμα να θυμίσουμε πως κάποτε στήναμε αναμνηστικούς βράχους στη Πλατεία Ελευθερίας στη Λευκωσία, γιατί μας έκανε τη τιμή να μας επισκεφθεί ο Τίτο, ενώ σήμερα καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με τους ηγέτες των 26 εκ των πιο σύγχρονων κρατών του κόσμου.
Καλό είναι να θυμόμαστε κιόλας ότι το 2013 όταν η οικονομία μας κατέρρεε, εμείς κάναμε διαδηλώσεις έξω από τη Βουλή, φωνάζοντας «Μέρκελ go home» και απειλούσαμε να επιστρέψουμε στη Λίρα. Τότε ήταν που ο Πούτιν μας έριξε πόρτα και μας άφησε με το δάνειο που μας είχε φορτώσει ο Χριστόφιας, με 4,5% επιτόκιο. Εκείνη την ώρα οι 27 (τόσοι ήταν τότε) μας δάνειζε με 0.7%.
Και μεις τι κάναμε για να τους τιμωρήσουμε, επειδή μας έσωσαν;
Αρχίσαμε να πουλάμε την ευρωπαϊκή υπηκοότητα, σε απατεώνες, εγκληματίες, ολιγάρχες και δικτάτορες.
Ούτε μας πέρασε από τον νου ότι, κανείς δεν θα έδινε ούτε ένα σελίνι, για το διαβατήριο μας αν δεν είμαστε στην ΕΕ.
Έρχονται ευρωεκλογές και θα βρούμε πάλι την ευκαιρία να πριονίσουμε το κλαδί που μας κρατάει στο δέντρο, αναζητώντας κάτι άλλο που δεν ξέρουμε καν τι είναι.
Ευλόγησον!
