Του Πατριάρχη
Είχα κάποιες ελπίδες, αλλά δεν το αποφύγαμε και φέτος, να ακούσουμε την πιο κουραστική ευχή του τελευταίου μισού αιώνα.
«Ελπίδα μας, του χρόνου να χτυπήσουν και πάλι οι καμπάνες της Ανάστασης, στις βουβές κατεχόμενες εκκλησιές μας…».
Βρε αθεόφοβοι, αφού ξέρετε πως δεν θα συμβεί, αφού ξέρετε ότι δεν κάνετε τίποτα για να συμβεί, αφού ξέρετε πως δεν έχει μείνει όρθιο καμπαναριό στα κατεχόμενα, αφού ξέρετε πως το εύχεστε απλώς για να πείτε κάτι, γιατί το κάνετε;
Ας πούμε πως δουλεύουμε τους ξένους. Να δουλευόμαστε και μεταξύ μας;
Η ελπίδα μας, είναι να γίνει ένα θαύμα και να αναγκαστούν οι Τούρκοι να γυρίσουν το ρολόι 7 χρόνια πίσω, σε εκείνο το δείπνο στο Κραν Μοντανά.
Μετά όμως από τα όσα προέκυψαν στη Μονή Αββακούμ, χλωμό το βλέπω και το θαύμα. Είναι πιο πιθανό να μας πει ο ηγούμενος Νεκτάριος, ότι έμεινε έγκυος ο Τατάρ, παρά το ότι κάθεται να συζητήσει λύση του Κυπριακού.
Επειδή λοιπόν θαύμα δεν προβλέπεται, καλό θα ήταν να βρούμε κάτι άλλο ως ευχή, για να σεβαστούμε και λίγο τη νοημοσύνη του κόσμου. Οι ευχές copy paste, μισού αιώνα ξεθώριασαν και έγιναν τουλάχιστον αδιάφορες.
Με αυτή την ελπίδα, «να χτυπήσουν πάλι οι καμπάνες στις κατεχόμενες εκκλησιές μας», αποχαιρέτησαν τον μάταιο τούτο κόσμο δύο γενιές προσφύγων και όσοι έμειναν ή θυμούνται ελάχιστα τους τόπους που χάθηκαν ή δεν είχαν γεννηθεί καν το 1974.
Και στο κάτω κάτω, το ζητούμενο δεν είναι οι καμπάνες, αλλά οι άνθρωποι. Ας γυρίσουν οι άνθρωποι και οι καμπάνες ας μην χτυπήσουν του χρόνου. Νομοτελειακά, κάποτε θα χτυπήσουν, όταν επιστρέψουν αυτοί που πόνεσαν αυτό το τόπο.
Επί του παρόντος, «χτυπάνε ρέστα», όσοι περνάνε στα κατεχόμενα, για να κερδίσουν λίγα ευρώ από τα φθηνότερα καύσιμα. Και τα πρατήρια ψευδοβενζίνης μόνο βουβά δεν είναι.
Ας προσγειωθούμε και ας αφήσουμε τις προσδοκίες για τις προσευχές μας. Κανένα διεθνές πρόβλημα δεν λύθηκε με πασχαλιάτικες και χριστουγεννιάτικες ευχές. Ρωτήστε και τους Αρμένιους στο Ναγκόρνο Καραμπάχ και τους Σέρβους στο Κόσοβο.
Έμειναν και αυτοί με τις ευχές και τις προσευχές.
Ας ευχηθούμε τουλάχιστον κάτι που μπορεί να συμβεί. Ειρήνη.
Η Ειρήνη δεν είναι δεδομένη και πάντα θα κρέμεται η απώλεια της από μια λεπτή κλωστή, η οποία εύκολα μπορεί να κοπεί.
Ειρήνη τέκνα μου. Ειρήνη!