Του Πατριάρχη
Είναι αυτός που κάθε Απρίλη θυμάται το «όχι» στο δημοψήφισμα του 2004 και φουσκώνει από υπερηφάνεια γιατί αρνηθήκαμε να εγκρίνουμε τη λύση που προέβλεπε το Σχέδιο Ανάν, έχοντας όμως εξασφαλίσει την ένταξη στην ΕΕ.
Είναι ο ίδιος που την 1η τ’ Απρίλη, τιμά την απόφαση να διώξουμε με τα όπλα τους Εγγλέζους και να ενωθούμε με την Ελλάδα, παρά το ότι, «δεν είχαμε κάρτες», που θα έλεγε και Τραμπ σήμερα.
Σήμερα αυτοί οι υπερήφανοι «πατριώτες», θεωρούν ανόητους τους Ουκρανούς και καραγκιόζη, κλόουν, επικίνδυνο και αλήτη, τον Πρόεδρο τους, γιατί είπε όχι σε μια συμφωνία ξεπουλήματος της πατρίδας του.
Υπάρχει μια σαφής διαφορά με την Κύπρο.
Στην Ουκρανία το βάρος της ευθύνης για το «όχι» το ανέλαβε ο ηγέτης (αυτός ο καραγκιόζης, ο κλόουν, ο επικίνδυνος, ο αλήτης…). Στην δική μας περίπτωση ο ηγέτης αποδέχθηκε διπλό δημοψήφισμα, επιδιαιτησία, ξεχωριστά δημοψηφίσματα κλπ, έκλαψε… και φόρτωσε την ευθύνη της απόφασης στον λαό.
Ο μέσος Κυπραίος «πατριώτης», που εκστασιάζεται στο άκουσμα του διαγγέλματος Τάσσου, πως «δεν παρέλαβε κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο και δεν θα παραδώσει κοινότητα», θεωρεί πως ο Ζελένσκι πρέπει να παραδώσει στη Ρωσία τα εδάφη που καταλήφθηκαν από τους Ρώσους εισβολείς, και να αποδεχθεί πως η χώρα του δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, θα μειώσει τον στρατό της και θα διαθέσει για δέκα γενιές τους φυσικούς της πόρους στους Αμερικάνους, χωρίς να εξασφαλίσει καμία εγγύηση για την ασφάλεια της χώρας.
Αυτός ο ίδιος «πατριώτης», αισθάνεται δέος μπροστά στον Τραμπ και τον Πούτιν, βαφτίζει ρεαλισμό την βαρβαρότητα και τον εκβιασμό, αλλά αν του πεις ότι συμπεριφέρονται όπως ακριβώς ο Ερντογάν, εφευρίσκουν μισό εκατομμύριο δικαιολογίες, για να εξηγήσουν πως «είναι άλλο η Κύπρος».
Ο Κυπραίος «πατριώτης» ενώ ζει στο πιο δημοκρατικό οικόπεδο του πλανήτη, στην ΕΕ, δεν τσιγκουνεύεται στις κατάρες για την Ευρώπη, την ώρα που άλλοι λαοί χ΄νουν αίμα για να βρεθούν στο ίδιο «σπίτι».
Ο Κυπραίος «πατριώτης», ξεροσταλιάζει κάθε Ιανουάριο μπροστά στο κρησφύγετο ενός ανθρώπου, ο οποίος σχεδίαζε – και τα κατάφερε μετά θάνατο – την καταστροφή της πατρίδας του, με πραξικοπήματα και ανατροπές, αλλά πιστεύει πως ένας Πρόεδρος που παλεύει τρία χρόνια για την επιβίωση του λαού του, μας σπρώχνει σε Γ’ παγκόσμιο πόλεμο.
Ο Κυπραίος «πατριώτης» είναι πεπεισμένος πως το θύμα ενός βιασμού είναι αυτό που τον προκάλεσε, όπως και ότι η χώρα που δέχεται εισβολή, θα πρέπει να μην αντισταθεί και να την απολαύσει.
Ο Κυπραίος «πατριώτης», δικαίως απαιτεί από όλους να δείξουν ενδιαφέρον για το πρόβλημα του και να μην χαϊδεύουν τον κατακτητή και την ίδια στιγμή λιώνει από θαυμασμό μπροστά σε κατακτητές και εκβιαστές άλλων λαών.
Αύριο θα ασχοληθώ και με το φαινόμενο του Κυπραίου αριστερού «προοδευτικού» που αποτελεί την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.
Καρναβάλι και καρνάβαλοι πάνε πακέτο.