Του Πατριάρχη
Οι Αμερικάνοι, σήμερα ψηφίζουν για να αναδείξουν τον άνθρωπο που θα ηγηθεί του κράτους για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Πρόκειται για μια σημαντική διαδικασία, που προκαλεί το ενδιαφέρον ολόκληρου του πλανήτη, γιατί οι ΗΠΑ παραμένουν η ισχυρότερη χώρα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης τον Δεκέμβρη του 1991.
Οι επιλογές είναι δύο και έχουν διακριτές διαφορές τις οποίες δεν μπορεί κάποιος να παραβλέψει.
Δεν θα μπορούσα να πω ότι είναι δυο καλές επιλογές, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις στηρίζεις την λιγότερο κακή.
Ο Ντόναλτ Τραμπ, έχει δοκιμαστεί ως Πρόεδρος και το στίγμα που άφησε, δεν ήταν τέτοιο που να αποτελεί εγγύηση ότι αν επανεκλεγεί αυτή τη φορά θα είναι καλύτερος.
Το ευτύχημα είναι πως στις ΗΠΑ, ανεξαρτήτως του ποιος θα ηγηθεί της ομοσπονδίας, οι θεσμοί και ο κρατικός μηχανισμός, λειτουργούν με ανεξαρτησία, έχοντας συνέχεια και συνέπεια στις πολιτικές τους.
Δικαστήρια, Πολιτειακά και Ομοσπονδιακά, έβαλαν φρένο, ουκ ολίγες φορές σε αυθαίρετες αποφάσεις του Τραμπ, ενώ και το Κογκρέσο, ακόμα και με πλειοψηφία Ρεπουμπλικάνων, βρέθηκε απέναντι του, όταν φλέρταρε με πολιτικές που παραβίαζαν το Αμερικανικό Σύνταγμα.
Το πιο ανησυχητικό είναι πως ο Τραμπ δεν κρύβει την πρόθεση του να οδηγήσει τις ΗΠΑ σε εσωστρέφεια και απομόνωση.
Μια τέτοια πολιτική μας αφορά, καθώς η σχέση συνεργασίας των ευρωπαϊκών κρατών με τις ΗΠΑ, θα υποστεί πλήγμα και θα αφήσει χώρο για πιθανή εκδήλωση περαιτέρω επιθετικών ενεργειών της Ρωσίας, κάτι που οι περισσότεροι γνωρίζουν τι σημαίνει, αν λάβει υπόψη τις εισβολές στην Γεωργία και την Ουκρανία, αλλά και τις παρεμβάσεις σε πολλές χώρες μέλη της ΕΕ.
Αν δούμε τα στενά συμφέροντα της Κύπρου, υπαναχώρηση των ΗΠΑ από τη σχέση στρατηγικής συνεργασίας, θα αναβαθμίσει εκ νέου τη Τουρκία και θα επιτρέψει την προώθηση της πολιτικής της, για διχοτόμηση και λύση δύο κρατών, αν όντως είναι αυτός ο στρατηγικός της στόχος και όχι κάτι απεχθέστερο.
Ανάλογες επιπτώσεις θα υπάρξουν και για την Ελλάδα, στα θέματα του Αιγαίου.
Η γνωστή ροπή του Ντόναλτ Τραμπ, στην εκδήλωση θαυμασμού σε αυταρχικά καθεστώτα και ηγέτες (Ρωσία- Πούτιν, Τουρκία – Ερντογάν, Ουγγαρία – Ορμπάν), δεν μπορεί παρά να σημαίνει ενίσχυση και άλλων ομοειδών πολιτικών παραγόντων, με πρώτο αυτόν της Λεπέν στη Γαλλία. Σήμερα οι Αμερικάνοι αποφασίζουν για τον εαυτό τους και δυστυχώς για ολόκληρο τον πλανήτη. Δεν είναι πολύ σίγουρο αν μετά από μια επανεκλογή Τραμπ θα έχουν την ίδια ελευθερία επιλογής.
Η δημόσια δήλωση του, ότι δεν έπρεπε να φύγει από τον Λευκό Οίκο το 2020, θα έπρεπε να είχε χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου για το πόσο εύθραυστες είναι οι ανοικτές δυτικές κοινωνίες.
