Του Πατριάρχη
Ας μιλήσουμε για λογοκρισία. Όχι από εκείνη την κλασσική που ερχόταν ο γραφειοκράτης ή ο λοχίας και σου υπαγόρευε τι επιτρέπετε να πει ή έβαζε μια σφραγίδα έγκρισης σε αυτά που έγραψες. Πάνε εκείνες οι εποχές. Πέρασαν ανεπιστρεπτί (έτσι τουλάχιστον ελπίζουμε).
Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τώρα τον ρόλο ανέλαβαν οι εκπρόσωποι της πολιτικής ορθότητας που συντάσσουν τα σύγχρονα λεξικά, με περίεργες λέξεις, ακαταλαβίστικα αρκτικόλεξα και κανόνες για τη σκέψη μας.
Στην αρχή είπαμε, άσε τα παιδιά να βρουν ισορροπίες, εκεί που διαπιστωνόταν πως με τα χρόνια είχαμε απομακρυνθεί από το πλαίσιο του λόγου που είχαν διαμορφώσει οι συνθήκες της εποχής.
Ωστόσο μέρα με την μέρα η κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει και να μπαίνουν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο άγνωστες λέξεις με πρόσημο παραλογισμού.
Για παράδειγμα, επειδή η λέξη αναπηρία δεν ηχούσε πολύ καλά στα αυτιά μας, έγινε «ειδικές ανάγκες» και τα ανάπηρα άτομα έγιναν ΑΜΕΑ. Κανένα πρόβλημα αν αυτό κάνει αυτούς τους συνανθρώπους μας να αισθάνονται καλύτερα.
Όμως το πρόβλημα δεν ήταν πως θα τους ονομάσουμε, αλλά το πως θα τους συμπεριφερθούμε.
Όπως και να τους αποκαλούμε, όταν παρκάρουμε το αυτοκίνητο μας στις διαβάσεις που χρησιμοποιούν, τους αποκλείουμε από κτήρια που δεν έχουν ράμπες, του περιθωριοποιούμε από τη κοινωνική ζωή, τους κοιτάμε επίμονα με οίκτο…. Τι να τη κάνουμε την πολιτική ορθότητα στον λόγο.
Υπάρχει όμως και χειρότερο.
Προσπαθούμε να τους χαϊδέψουμε τα αυτιά με την ανοησία των «ειδικών ικανοτήτων». Κάποιος αποφάσισε πως θα τους λέμε Άτομα με Ειδικές Ικανότητες και δεν εξήγησε αν αποτελεί ειδική ικανότητα να είσαι τυφλός, να μην έχει χέρι ή πόδι ή να μην έχεις την δυνατότητα να ακούσεις.
Και επειδή το ένα φέρνει το άλλο φτάσαμε και στη λογοκρισία.
Αν εγώ γράψω τη λέξη ανάπηρος, τότε στην καλύτερη περίπτωση θα με κράξουν, γιατί δεν είναι σωστός ο όρος. Έτσι δεν είναι λίγες οι φορές που αναγκαζόμαστε να αυτολογοκριθούμε ώστε να γλιτώσουμε τον μπελά των εξηγήσεων. Το βουλώνουμε και ξεμπερδεύουμε.
Στο κάτω κάτω σε αυτόν τον τόπο έχουμε μάθει πως οι σαραντάρες ισούται με δύο εικοσάρες και ο κοντός που φοράει γραβάτα είναι απαραιτήτως γάτα!
Τα παραδείγματα είναι τα πιο ανώδυνα. Αν μπούμε στο πως ο ομοφυλόφιλος (κοινωνικώς αποδεκτός όρος) και η λεσβία έγιναν ΛΟΑΤΚΙ, ο παράνομος έγινε παράτυπος και η επίδειξη ευαισθησίας, ενσυναίσθηση… δεν θα βγάλουμε άκρη.
Ευτυχισμένο το… 1925. Ένας αιώνας είναι θα περάσει!
