Του Πατριάρχη
Ο Αβέρωφ Νεοφύτου, είναι τέως Πρόεδρος του Δημοκρατικού Συναγερμού, αλλά μάλλον ακόμα δεν έχει συμφιλιωθεί με το «πρώην».
Κατανοητό, γιατί έτσι συμβαίνει και στις σχέσεις, όταν ο ένας δίνει τα παπούτσια στο χέρι του άλλου και κουνάει μαντήλι με την υπόσχεση, «να μείνουμε φίλοι».
Αυτό, το «να μείνουμε φίλοι», εκείνος που έχει εισπράξει την απόρριψη, το εκλαμβάνει ως πιθανότητα επανασύνδεσης, αν και σπανίως συμβαίνουν τέτοια θαύματα.
Θεωρεί, πως μπήκε άνω τελεία και όχι τελεία και παύλα.
Μάλιστα, κάποιες φορές για να εντυπωσιάσει το αντικείμενο του πόθου του, συμπεριφέρεται σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.
Και έρχομαι στον Αβέρωφ. Έχασε τις προεδρικές στις οποίες επέμενε να είναι υποψήφιος, αν και όλοι του έλεγαν ότι δεν υπήρχε πιθανότητα εκλογής του, ούτε καν ενδεχόμενο να περάσει στο δεύτερο γύρο. Μετά αναγκάστηκε να αποχωρήσει από την ηγεσία του κόμματος, γιατί γνώριζε πως δεν είχε καμία πιθανότητα επανεκλογής απέναντι σε όποιον βρισκόταν απέναντι του και τη δεδομένη στιγμή ήταν ο Δημήτρης Δημητρίου. Κάτω από κράτος πανικού πρότεινε την Αννίτα, θεωρώντας πως δεν θα άντεχε το βάρος και έτσι θα άνοιγε διάπλατα ο δρόμος για επιστροφή του.
Αυτό που δεν είχε υπολογίσει ήταν πως η Αννίτα αντέχει και δεν σκοπεύει να γίνει μαριονέττα.
Και εδώ αρχίζουν τα ευτράπελα.
Ο Αβέρωφ, είναι απλός βουλευτής του κόμματος. Ωστόσο, συμπεριφέρεται ως αρχηγός, καθώς ερήμην της Προέδρου, κάνει επαφές με ξένους πρέσβεις, εκδίδει αρχηγικά ανακοινωθέντα και κάνει προτάσεις και παρεμβάσεις, χωρίς συνεννόηση με το κόμμα, δίνοντας την εντύπωση πως δεν έχει καταλάβει ότι δεν είναι πλέον Πρόεδρος.
Δημιουργεί επίσης την εντύπωση ότι θέλει να τιμωρήσει όσους συνέβαλαν στις ήττες του, αδυνατώντας να αποδεχθεί ότι την πρώτη, την κύρια και τη βασική ευθύνη την έχει ο ίδιος.
Κάποιος λοιπόν πρέπει να του το πει, ότι δεν είναι πλέον Πρόεδρος και δεν εκπροσωπεί κανέναν άλλον, πέραν του εαυτού του. Επίσης διαθέτει το προνόμιο να έχει εκλεγεί χωρίς σταυρό προτίμησης, ενώ στην ηγεσία του ΔΗΣΥ, ανήλθε δια της μεθόδου της περίεργης απόσυρσης όλων και της ανάδειξης του χωρίς εκλογές.
Η οξυδέρκεια του μπορεί να μην αμφισβητείται, αλλά αυτό που αμφισβητείται είναι δυνατότητα του να πείσει. Και δεν πρόκειται για αυθαίρετο συμπέρασμα. Έτσι δείχνουν οι εκλογές.
Μπορεί ο Γλαύκος Κληρίδης να υπήρξε ο Πατριάρχης του ΔΗΣΥ, αλλά και εγώ ως Πατριάρχης, μπορώ να κατανοήσω τα αυτονόητα. Δεν θέλει και παπά να του το πει. Πόσο μάλλον Πατριάρχη.
Ευλόγησον και στην Αργάκα!
