Του Πατριάρχη
Τα πρώτα χρόνια μετά την ένταξη μας στην ΕΕ, προσπαθούσαμε να πιστέψουμε ότι όντως ήμασταν «οι πρώτοι μαθητές στη τάξη», όπως έλεγε ο Γιώργος Βασιλείου που εκτελούσε καθήκοντα διαπραγματευτή.
Θυμάμαι ένα από τα Ευρωβαρόμετρα στα οποία οι πολίτες όλων των χωρών απαντούσαν για τον βαθμό ικανοποίησης τους από τα μέσα μαζικής μεταφοράς στο κράτος τους.
Από κεκτημένη ταχύτητα μάλλον, οι Κύπριοι δήλωναν οι πλέον ικανοποιημένοι από τις δημόσιες συγκοινωνίες… Ήταν όμως η περίοδος που δεν είχαμε καν συγκοινωνίες!
Θέλαμε μάλλον να δείξουμε ότι το κράτος πετάει!
Λίγο λίγο όσο νιώθαμε ότι τελικώς η Ευρώπη πρέπει να μας φταίει για όλα, αρχίσαμε να πλησιάζουμε τους μέσους όρους στα αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου και όχι μόνο για τις συγκοινωνίες, αλλά για όλα τα θέματα.
Με έκπληξη μέρα με τη μέρα και χρόνο με τον χρόνο αντιλαμβανόμασταν ότι ήταν μύθος τα περί πρώτου μαθητή στη τάξη, αφού σε πάρα πολλούς τομείς βρισκόμασταν πίσω και μάλιστα πάρα πολύ.
Το διαπιστώνουμε τώρα με την προσπάθεια του ψηφιακού μετασχηματισμού, όταν αναγκαζόμαστε να ζητήσουμε τεχνογνωσία από χώρες όπως η Λετονία, η Εσθονία και η Ελλάδα, η οποία έκανε άλματα και δεν είναι ο «ξιπετσισμένος κουρκουτάς» που φανταζόταν ο αείμνηστος Δημήτρης Χριστόφιας.
Που θέλω να καταλήξω;
Δεν είμαστε ειλικρινείς, ούτε καν με τον εαυτό μας αρνούμενοι να δούμε και να παραδεχθούμε αδυναμίες μας για να τις βελτιώσουμε. Το κράτος θέλει να κάνει άλματα πριν να μάθει να κάνει βήματα και μεις είμαστε ή του ύψους ή του βάθους.
Πότε μας πνίγει η υπερηφάνεια για κατά φαντασία επιτεύγματα μας και πότε βουλιάζουμε στην μιζέρια αναζητώντας υπεύθυνους για τα στραβά και τα ανάποδα, αρκεί να μην έχουμε την ευθύνη εμείς.
Κάποτε θα πρέπει να ισορροπήσουμε και να αποδεχθούμε πως δεν είμαστε ούτε καλύτεροι ούτε χειρότεροι από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους.
Είμαστε αυτό που επιλέγουμε να είμαστε, γιατί δεν μπορούμε να αποβάλλουμε το σύνδρομο του επαρχιωτισμού, που καθιστά το κράτος αιχμάλωτο των κουμπάρων, των γνωστών, των φίλων και μιας δράκας συγγενών που ανακυκλώνονται στις καρέκλες.
Ας είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και ας παραδεχθούμε πως δεν έχουμε συγκοινωνίες, δεν έχουμε ψηφιακό κράτος, δεν έχουμε αξιόπιστους θεσμούς, δεν έχουμε σοβαρή διοίκηση και δεν έχουμε ούτε το θάρρος να πούμε πως ότι δεν δουλεύει χρειάζεται ξήλωμα και στήσιμο από την αρχή.
