Του Πατριάρχη
Η παύση ή όχι, του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, από τη θέση του Γενικού Ελεγκτή, ήταν το αντικείμενο της διαδικασίας στο Δικαστικό Συμβούλιο το οποίο εξέτασε την σχετική αίτηση του Γενικού Εισαγγελέα.
Το Συμβούλιο, είχε αυτή την αρμοδιότητα και μόνο και όχι αν είναι καλοί ή κακοί άνθρωποι ο Γενικός και ο Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας, ή αν κάποιοι εκ των Δικαστών είχαν διοριστεί επί Νίκου Αναστασιάδη, ή αν είναι διεφθαρμένο το κράτος, ή αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κατεστημένο, ή, ή, ή…
Η απόφαση, η οποία ήταν ομόφωνη, δεν άφησε καμία σκιά ως προς τη κρίση των οκτώ Δικαστών, αφού απεφεύχθησαν τα «ναι μεν αλλά». Έκριναν ότι, ο τρόπος που ασκούσε τα καθήκοντα του, ήταν τέτοιος, που καθιστούσε η συμπεριφορά του, ανάρμοστη.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, ο ίδιος ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, ουκ ολίγες φορές είχε εκφράσει την εμπιστοσύνη του στη Δικαιοσύνη και δεν είναι λίγες οι φορές που είχε προκαλέσει και τον τέως και τον νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά και τους επικεφαλής της Νομικής Υπηρεσίας, να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη ώστε αυτή να καθορίσει τα όρια των εξουσιών και των αρμοδιοτήτων του.
Αυτό και έγινε.
Η εκ των υστέρων προσπάθεια απαξίωσης και ισοπέδωσης της Δικαιοσύνης, με φράσεις του τύπου «οι Δικαστές κατάργησαν τη Δημοκρατία», είναι επίσης δείγμα ανάρμοστης συμπεριφοράς, έστω και αν αυτή αφορά πλέον, έναν απλό πολίτη και όχι αξιωματούχο του Κράτους.
Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης, τα δέκα χρόνια κατά τα οποία ήταν Γενικός Ελεγκτής, είχε συγκρουστεί σχεδόν με όλους όσοι εξέφραζαν αμφιβολίες ή είχαν αντιρρήσεις για την κρίση του.
Συγκρούστηκε με Προέδρους, με Υπουργούς, με ανεξάρτητους αξιωματούχους, (επιλεκτικά) με βουλευτές και κόμματα, (επιλεκτικά) με δημοσιογράφους και ΜΜΕ, με δημόσιους υπαλλήλους, ακόμα και με απλούς πολίτες.
Τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόταν, εξέτασε το Δικαστικό Συμβούλιο και όχι την εντύπωση που δημιούργησε ο ίδιος για τον εαυτό του, ως του μοναδικού αξιωματούχου που πάλευε κατά της διαφθοράς. Το ότι κατάφερε πάνω σε αυτή την εικόνα, να χτίσει οπαδούς, followers και χειροκροτητές, δεν θα μπορούσε να είναι μέρος της κρίσης των οκτώ Δικαστών, οι οποίοι αποφάσισαν στη βάση άλλων δεδομένων που δεν ταυτίζονται με αυτά της εικόνας.
Η απόφαση τους, η οποία δεν ήταν αυτή που θα ανέμενε ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης και οι υποστηρικτές του, δεν μπορεί να οδηγεί σε συμπεράσματα ότι στο καλάθι των διεφθαρμένων είναι πλέον και η Δικαστική εξουσία.
Με απλά λόγια, κατά τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη και τους συν αυτώ, όποιος διαφωνεί με την εικόνα που ο ίδιος δημιούργησε, δεν μπορεί παρά να είναι «βαθύ κράτος», να υπονομεύει την Δημοκρατία, να εξυπηρετεί την σήψη και γενικώς να αποτελεί μέρος ενός μηχανισμού καταστροφής της Δημοκρατίας.
Τέτοιες απλουστεύσεις, εκτός από λαϊκισμό, αποκαλύπτουν την επικινδυνότητα τους για το ίδιο το κράτος, με την δημιουργία κλίματος, που απαξιώνει τα πάντα για να αναδείξει τον ένα και μοναδικό.
Ψυχραιμία!
