Του Πατριάρχη
Είναι πολλά τα 204 χρόνια που πέρασαν από το 1821, όπως πολλά είναι και αυτά που ποτέ δεν μάθαμε ή τα μάθαμε με λάθος τρόπο.
Αυτό που σίγουρα μάθαμε, είναι η επιμονή κάποιων να αποδομήσουν έναν αγώνα, ο οποίος δόθηκε από καθημερινούς ανθρώπους, με αδυναμίες και με πάθη.
Οι άνθρωποι που έγιναν ήρωες, δεν γεννήθηκαν με υπερφυσικές δυνάμεις, ούτε σκόπευαν να γίνουν πορτραίτα, αδριάντες και τραγούδια ή να γραφτούν τα ονόματα τους στα βιβλία της ιστορίας.
Πέρασαν από χίλια κύματα και κάποιοι πέρασαν ακόμα και από την προδοσία, για να φτάσουν στην στιγμή που υπερέβησαν την ανθρώπινη φύση τους ώστε να γίνουν θρύλοι και ήρωες.
Δυσκολεύτηκαν και κάποιες φορές δεν κατάφεραν να νικήσουν τα πάθη τους, τις φιλοδοξίες και την ιδιοτέλεια. Μάτωσαν και μεταξύ τους και έθεσαν σε κίνδυνο τον μεγάλο στόχο της απελευθέρωσης του τόπου που τότε είχε δυσδιάκριτα εδαφικά όρια. Ήταν η κάθε πέτρα που πατούσαν οι Οθωμανοί χωρίς να τους ανήκει.
Και ήρθαμε εμείς οι Νεοέλληνες, να τους κρίνουμε μετά από δυο αιώνες και να αμφισβητήσουμε το μεγαλείο τους.
Ο Καραϊσκάκης έβριζε, ο Παπαφλέσσας είχε ερωμένη, ο Ανδρούτσος ήταν πρωτοπαλίκαρο του Αλί Πασά, η Μαντώ Μαυρογένους είχε εραστή τον Υψηλάντη…
Ξεχάσαμε πως ήταν άνθρωποι, όπως όλοι μας.
Και επειδή ήταν άνθρωποι, πολλές φορές η επανάσταση κινδύνεψε να σβήσει και να πάνε χαμένες οι θυσίες.
Δεν χρειάστηκε να ήταν σε όλη τους την ζωή ήρωες για να μας πείσουν ότι ακόμα και τα αδύνατα γινόντουσαν δυνατά.
Αρκούσε το Μανιάκι για τον Παπαφλέσσα, τα Δρεβενάκια για τον Κολοκοτρώνη, η Αλαμάνα για τον Αθανάσιο Διάκο, το Φάληρο για τον Καραϊσκάκη.
Ήταν εκείνες οι στιγμές που ξεπέρασαν τα ανθρώπινα όρια και άφησαν πίσω τις μικρότητες δίνοντας ότι περισσότερο είχαν να δώσουν. Ακόμα και τη ζωή τους .
Τέτοιοι ήρωες υπήρχαν πάντα, υπάρχουν και σήμερα. Αρκεί να έρθει η στιγμή για να το αποδείξουν ή να το αντιληφθούν και οι ίδιοι, γιατί κανένας δεν γεννιέται υπεράνθρωπος. Αρκεί να μια στιγμή και τότε σβήνουν όλοι οι λογαριασμοί του με την μετριότητα, τον συμβιβασμό, τον φόβο και την καθημερινότητα.
Οι άνθρωποι φοβόμαστε ότι μας ξεπερνάει και μας βγάζει από το καλούπι που έχουμε βάλει τη ζωή μας. Είναι η στιγμή. Μια στιγμή όπως το 1821.