Του Πατριάρχη
Μεγάλη Παρασκευή και τρέχουμε να τα προλάβουμε όλα. Ψώνια, αυγά, φλαούνες, αρνί για σούβλα, δώρα, λογαριασμοί…
Μη τα βάλετε όλα σε ένα καλάθι, γιατί θα πέσουν και βαριά αλλά και απογοητευτικά πολύπλοκα. Είναι όλα εκείνα, που απασχολούν το 99% των ανθρώπων που δεν έχουν λύσει το πρόβλημα της ζωής τους, με κάποια από τις πολλαπλές συντάξεις, με δωρεάν λιμουζίνα, γραμματέα και οδηγό (οικιακό βοηθό), με την αίσθηση ότι η πατρίδα τούς χρωστάει περισσότερα (ακόμα) από όσα τους δίνει. Μόνο που αυτοί είναι το 1% και αυτά που λαμβάνουν, δεν τα δίνει η πατρίδα, αλλά το υπόλοιπο 99%, που είμαστε εμείς.
Και ενώ είμαστε απορροφημένοι με αυτό το μικρό διάλλειμα από τη ρουτίνα της καθημερινότητας (γιορτή γαρ), πηγαίνουμε να ανάψουμε το κερί μας στην εκκλησία και πέφτουμε πάνω σε ανάγκες… Ναι έτσι είναι. Έχουν ανάγκες και οι εκκλησίες και ζητούν χρήματα για τα λουλούδια του Επιτάφιου, για την αποπεράτωση τω αγιογραφιών, για τον καλλωπισμό του Αρχονταρικίου και πάει λέγοντας. Ας τα πάρουν από το χρηματοκιβώτιο της Μονής Αββακούμ. Κάπου θα χρειάζονται τα €800.000 που μάζευαν από τις τσέπες μας οι θαυματοποιοί.
Και γιατί θα πρέπει να ενδιαφέρει όλους εμάς που θα βρείτε τα χρήματα για να θρέψετε την ματαιοδοξία και την ανάγκη σας για χλιδή;
Είναι όμως και το κράτος που επίσης, κάνει το γενναιόδωρο, δίνοντας βοηθήματα για το Πάσχα, και κάτι έξτρα επιδόματα σε ανθρώπους που μόλις και μετά βίας θα καταφέρουν να στρώσουν ένα τραπέζι για να φάνε το Πάσχα.
Που να τα βρει το κράτος; Και εμάς γιατί θα πρέπει να μας ενδιαφέρει;
Ακούμε αναλύσεις επί αναλύσεων, γιατί δεν πέφτει η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, γιατί θα πρέπει να προικοδοτηθεί το τάδε ταμείο και γιατί θα πρέπει να στηριχθεί το ΓεΣΥ. Και μέσα σε όλα αυτά, ακούμε και ευφάνταστες ιδέες για αποζημίωση χιλιάδων ευρώ σε όσους «κουρεύτηκαν» το 2013, λες και πρέπει να τους πληρώσουμε εμείς οι υπόλοιποι, που χάσαμε τους μισθούς μας, χάσαμε τις δουλειές μας, χάσαμε τα σπίτια μας …. Χάσαμε την ησυχία μας.
Θα ισχυριστεί κάποιος πως πρόκειται για κοινωνική αλληλεγγύη. Κοινωνική αλληλεγγύη θα ήταν αν το κράτος πριν «κουρέψει» το κόσμο μοίραζε τα πλεονάσματα από τη φορολογία και τα τέλη, με δίκαιο τρόπο σε αυτούς που πραγματικά είχαν ανάγκη και όχι σε όσους το «υπηρετούσαν», με τα έξοδα κερασμένα από εμάς.
Και ερχόμαστε πάλι στην αρχή. Γιατί θα πρέπει να μας ενδιαφέρει όταν κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για το 99%; Ρητορικό το ερώτημα, πλην όμως ουσιαστικό. Δώστε μας έναν λόγο.
Ω γλυκύ μου έαρ!