Του Πατριάρχη
Διάβασα εκείνον τον «Οδηγό Συμπεριληπτικής Γλώσσας» του ΤΕΠΑΚ, είδα και εκείνο το ανεκδιήγητο για τ@ φοιτητ@ του Ανοικτού Πανεπιστημίου, αλλά και τον τύπο αίτησης του Πανεπιστημίου Κύπρου με την δυνατότητα επιλογής βιολογικού, κοινωνικού φύλου και προσφώνησης «ο, η, το» και προβληματίζομαι. Είναι τόσο «μπροστά» τα κρατικά μας Πανεπιστήμια ή όλοι ή οι περισσότεροι από εμάς, τόσο πίσω;
Αντιληπτό και θεμιτό να δημιουργείται ανάγκη για αλλαγή κάποιων στερεοτύπων που δυνατόν να υποτιμούν τη γυναίκα ή και τον άντρα.
Αντιληπτό να θέλει κάποιος άνθρωπος να αισθάνεται ότι αν και άντρας/γυναίκα θα ήθελε να γεννηθεί γυναίκα/άντρας ή να έλκεται από το ίδιο φύλο.
Αντιληπτό να μην υπόκεινται αυτοί οι άνθρωποι σε δυσμενείς διακρίσεις.
Αυτό που δεν είναι αντιληπτό, είναι η προσπάθεια που καταβάλουν να μας τρελάνουν όλους,
Ποιος αποφάσισε να επιβάλλει το «κοινωνικό» φύλο όταν όλοι γνωρίζουμε πως τα φύλα είναι δύο;
Ποιος αποφάσισε πως υπάρχει «φάσμα» φύλων και έτσι ο καθένας/ καθεμία να μπορεί να απαιτεί να του/της αναγνωριστεί το δικαίωμα, να προσφωνείται «το», μη αποδεχόμενος το αρσενικό και το θηλυκό;
Το πιο ανατριχιαστικό όμως είναι, η προσπάθεια επιβολής αυτών των μειοψηφικών και αντιεπιστημονικών απόψεων, στα κρατικά Πανεπιστήμια.
Η κατάσταση έχει ξεφύγει σε βαθμό που γίνεται μία προσπάθεια αλλαγής της γλώσσας σε σημείο που «ο από μηχανής Θεός», να γίνεται «η από μηχανής Θεά», μετά από χιλιάδες χρόνια ιστορίας που έχει την ρίζα της στις αρχαίες τραγωδίες.
Αυτός ο οδοστρωτήρας της πολιτικής ορθότητας, δεν σκοπεύει να αφήσει όρθιες ακόμα και αυτές τις παροιμίες ή τις παροιμιώδεις εκφράσεις.
«Πυρ, γυνή και θάλασσα»… Ακόμα και η εκφορά μιας τέτοιας φράσης θα κατατάξει αυτόν που θα την εκστομίσει στο κάδρο του σεξισμού, που βλέπει πίσω από όλα μια συνωμοσία της «πατριαρχίας» με παράλληλη άρνηση της δικτατορίας της ανοησίας.
Δεν γνωρίζω τι συμβαίνει στα Πανεπιστήμια, αλλά κάποιος οφείλει να βάλει ένα φρένο και να θέσει ένα όριο.
Η γλώσσα αλλάζει από τα κάτω και όχι με ντιρεκτίβες από τα πάνω.
Όπως υπάρχει το κοινό περί δικαίου αίσθημα, το λαϊκό αίσθημα, υπάρχει και το γλωσσικό αίσθημα, το οποίο δεν μπορεί να βιάζεται από μια ομάδα ανθρώπων, η οποία θέλει να καταργήσει και τη γλώσσα και τα φύλα και τη λογική μας.
