Του Πατριάρχη
Το πρώτο που μπορεί να ευχηθεί κάποιος, είναι να κερδίσει την μάχη που δίνει από χθες το βράδυ η Μαρινέλλα.
Από κει και πέρα, θυμήθηκα πως, όταν πριν λίγες μέρες έγραψα ένα άρθρο με τίτλο «Η σημασία του να ξέρεις πότε πρέπει να φύγεις», με αναφορά στον Γιάννη Πάριο, δέχθηκα μια απίστευτη επίθεση από «φιλόμουσους» για δήθεν ασέβεια σε αυτή την μεγάλη μορφή του τραγουδιού.
Στην πραγματικότητα, από σεβασμό και μόνο είχα γράψει το άρθρο. Θα έγραφα τα ίδια και για τη Μαρινέλλα, βλέποντας πως δύσκολα μπορούσε να σταθεί στη σκηνή και να θυμίσει αυτό που κάποτε ήταν.
Άνθρωποι στη δύση της ζωής τους, πρέπει να αντιλαμβάνονται πως η δύση της καριέρας τους θα έπρεπε να είχε προηγηθεί πολλά χρόνια πριν καταστούν ανήμποροι να υπερασπιστούν την πορεία τους. Αν δεν μπορούν οι ίδιοι να προστατεύσουν τον εαυτό τους, ας το κάνουν αυτοί που τους αγαπούν.
Η Μαρινέλλα, ακόμα και αν δεν εμφανιζόταν δημοσίως τα τελευταία 10 ή 15 χρόνια θα παρέμενε μια από τις μεγάλες καλλιτεχνικές μορφές της Ελλάδας. Αδίκησε τον εαυτό της, όπως το κάνουν και άλλοι, οι οποίοι επιμένουν να κάνουν αυτό που πλέον δεν μπορούν.
Είναι ανθρώπινο και φυσιολογικό, οι δυνάμεις να εγκαταλείπουν τους ανθρώπους όταν φτάνουν σε μια ηλικία που μπορούν να αναπαυθούν στις δάφνες τους.
Μορφές όπως ο Πάριος και η Μαρινέλλα δεν χρειάζονται ούτε επιβεβαίωση, ούτε την έγκριση κανενός για να αποδείξουν την τεράστια πορεία που διέγραψαν και την παρακαταθήκη που δημιούργησαν.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η σημασία του να ξέρεις πότε πρέπει να φύγεις
Το χθεσινό συμβάν στο Ηρώδειο, ας είναι μόνο ένα συμβάν και η μεγάλη τραγουδίστρια να επιστρέψει σπίτι της. Δεν χρειάζεται να επιστρέψει ούτε στο Ηρώδειο, ούτε στις πίστες, ούτε στις εμφανίσεις. Δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανέναν.
Και για να μην φανεί πως η άποψη μου περιορίζεται στους καλλιτέχνες. Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς και για τους δημοσιογράφους και για τους γιατρούς και για τους δικηγόρους και για τους υδραυλικούς και για τους ναυτικούς…
Όλοι χρειάζεται να ξέρουμε πότε πρέπει να περάσουμε στα παρασκήνια, κάνοντας δώρο στον εαυτό μας την ελευθερία να ζούμε ανθρώπινα, αφήνοντας σε αυτούς που έρχονται τον χώρο να δημιουργήσουν να τιμήσουν και να τιμηθούν.
Τα φώτα της σκηνής δεν μπορεί να είναι πάντα ανοιχτά.
