Του Πατριάρχη
Πήγα και γω, όπως και χιλιάδες άλλοι, να παρακολουθήσω τη συναυλία του Γιάννη Πάριου στο Κούριο. Θα προτιμούσα να μην είχα δει -και περισσότερο να μην είχα ακούσει- τίποτα.
Ένας κουρασμένος άνθρωπος, προσπαθούσε να βγάλει αυτή τη φωνή που για δεκαετίες προκαλούσε ανατριχίλα… και δυστυχώς δεν τα κατάφερνε.
Είχα την αίσθηση ότι αυτό τον άνθρωπο τον ανέβασαν στη σκηνή και τον ταλαιπωρούσαν, ταλαιπωρώντας και τους θεατές – ακροατές, που σίγουρα δεν θα ήθελαν να δουν ένα τέτοιο όνομα σε μια τέτοια κατάσταση.
Καθισμένος στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας σε μια περιστρεφόμενη καρέκλα, γύριζε το μικρόφωνο στον κόσμο – όχι για να συμμετάσχει – αλλά για να τραγουδήσει, όσα ο ίδιος φάνηκε πως δεν κατάφερνε.
Όταν τραγουδούσε, δεν ήταν ο Πάριος. Ήταν ένας άνθρωπος που αν τον άκουγε ο Πάριος θα του απαγόρευε να επανεκτελέσει τα τραγούδια του.
Η απογοήτευση μου ήταν τεράστια, γιατί δεν υπάρχει τραγούδι του, το οποίο δεν έχω σιγοψιθυρίσει και δεν έχω ακούσει εκατοντάδες ή και χιλιάδες φορές.
Είναι άδικο για έναν άνθρωπο, με τέτοια πορεία, με τέτοιο ταλέντο, στη δύση της καριέρας του να μην έχει κατανοήσει πως έπρεπε να είχε αποσυρθεί για να προστατεύσει την εικόνα του και όσα έχτισε.
Το έκανε η Χάρις Αλεξίου, παρά το ότι έχει τη δυνατότητα ευπρεπούς παρουσίας. Η ίδια όμως αντιλαμβανόταν πως οι δυνατότητες της δεν είναι αυτές που την κατέστησαν κορυφαία για πολλά χρόνια. Αυτό προστατεύει με την αποχή από τις συναυλίες.
Το είχε κάνει ο Γιάννης Πουλόπουλος, που είχε μια παράλληλη μεγάλη καριέρα με τον Γιάννη Πάριο.
Το έκανε ο Αντώνης Καλογιάννης, που επίσης υπήρξε σπουδαίος τραγουδιστής, όπως το έκανε και ο Δημήτρης Χορν στο θέατρο.
Έχει μεγάλη σημασία να ξέρει κάποιος, πότε είναι η στιγμή να αποχωρήσει, σε όποιο τομέα κι αν δραστηριοποιείται.
Πρόσφατο παράδειγμα –προς αποφυγή– ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, ο οποίος πρώτα εκτέθηκε και μετά πείστηκε (πιέστηκε) πως ήταν η ώρα να αποσυρθεί.
Ο Γιάννης Πάριος, πρέπει επίσης να πειστεί ή και να πιεστεί, να προστατεύσει το όνομα και τη πορεία του. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος για όλους και δεν κάνει εξαίρεση ούτε στους μεγάλους καλλιτέχνες. Μπορεί το πνεύμα να είναι πρόθυμο αλλά η σάρκα και η φωνή δεν βοηθάνε και πολύ.
Ας πει ένα από τα μεγάλα του τραγούδια: «Φεύγω αλλά θα είμαι πάντοτε παρών» και ας τον θυμόμαστε έτσι.
