Του Πατριάρχη
«Pourquoi pas?» θα αναφωνούσε η ναζιστοκόρη Μαρίν Λεπέν. Αφού τα κατάφερε να αγγίξει στην προεδρία της Γαλλίας, γιατί όχι, να μην δοκιμάσουν και τα άλλα πολιτικά αδέλφια της;
Τα κατάφερε πρώτη η Ιταλίδα Τζώρτζια Μελόνι, ενώ εδώ και καιρό, το λάβαρο το κρατάει ο Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία.
Θα πρέπει όμως να παραδεχθούμε πως αυτός που φύτεψε τον σπόρο όλων αυτών, ήταν ο πατέρας της Μαρίν, ο Ζαν Μαρί Λεπέν. Εκείνος ο ανεκδιήγητος τύπος, που δεν έκανε καμία προσπάθεια να κρύψει πως είναι ναζί και φασίστας. Αντιθέτως.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν είναι γνωστό το αποτέλεσμα των εκλογών στη Γαλλία, αλλά αν πιστέψουμε τα exit polls και τις δημοσκοπήσεις που έχουν προηγηθεί, φαίνεται πως το κόμμα της Λεπέν θα αναδειχθεί πρώτο αφήνοντας πίσω το σο το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, όσο και την Αναγέννηση του Μακρόν.
Αυτό σημαίνει πως οι επόμενες προεδρικές εκλογές, αν δεν αλλάξουν δραματικά τα πράγματα, θα φέρουν την Λεπέν στα σκαλιά των Ηλύσιων Πεδίων.
Μέχρι τότε, ο Μακρόν θα αναγκαστεί πιθανότατα να συγκατοικήσει, με έναν πρωθυπουργό προερχόμενο από το Εθνικό Μέτωπο, αν και υπάρχουν περιθώρια συσπείρωσης των κομμάτων του «δημοκρατικού τόξου», ώστε να κλείσουν για ακόμα μια φορά τον δρόμο της Λεπέν προς την εξουσία.
Ευλόγως θα διερωτηθεί κάποιος, αν οι Ευρωπαίοι έγιναν αίφνης ακροδεξιοί; Προφανώς και δεν έγιναν, αλλά τους οδήγησαν στην άκρα δεξιά, οι ακραίες πολιτικές, όσο και αν παρουσιάζονται ως προοδευτικές, ανεκτικές και συγκαταβατικές.
Η αδυναμία ή μάλλον η απροθυμία, να ελεγχθεί το πρόβλημα της μετανάστευσης, είναι ο πρώτος λόγος που οδηγεί ψηφοφόρους στα άκρα. Δεν σταμάτησαν οι Ευρωπαίοι να είναι αλληλέγγυοι με τους ανθρώπους που κινδυνεύουν και υποφέρουν, αλλά σταμάτησαν να έχουν κατανόηση για τους ανθρώπους που πλημμύρισαν την Ευρώπη, μεταφέροντας, κάποτε και με βιαιότητα, τον τρόπο ζωής των χωρών τους και μάλιστα με μια διάθεση επιβολής.
Είναι άμυνα η στροφή στην ακροδεξιά. Λάθος άμυνα, επικίνδυνη άμυνα, αλλά αυτή θεωρούν ως λογική αντίδραση.
Δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτή η «άμυνα», δίνει όπλα σε αυτούς που θα περιορίσουν και τα δικά τους δικαιώματα.
Η Ευρώπη έχει πληρώσει με πολύ αίμα την στροφή στην ακροδεξιά, αλλά οι γενιές που την επιλέγουν σήμερα, δεν έχουν μνήμες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για να αντιληφθούν τι σημαίνει αυταρχισμός.
Και ενώ αυτοί δεν έχουν μνήμες, υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν μέτρο και θεωρούν ότι η Ευρώπη θα πρέπει να διαλύσει τον κοινωνικό της ιστό, για να ικανοποιήσει τους μονίμως ανικανοποίητους δικαιωματιστές.
Διαφορετικές αφετηρίες, ακροδεξιάς, ακροαριστεράς, αλλά το ίδιο αποτέλεσμα.
Allons enfants de la Patrie!