Του Πατριάρχη
Διάβαζα χθες διάφορα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ναι την κάνω και αυτή την αμαρτία), για τις εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν με αφορμή την 69η επέτειο της έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ.
Γιατί μιλούσαν για τον Γρίβα; Γιατί είχαν παντού ελληνικές σημαίες; Γιατί δεν ρίχνουμε τους τόνους αφού θέλουμε λύση του κυπριακού; Χιλιάδες γιατί…
Εγώ έχω μόνο ένα ερώτημα. Γιατί παραμένουμε ανόητοι;
Η ιστορία δεν ξαναγράφεται ώστε να προσαρμοστεί στις απόψεις ή τα θέλω κάποιων πολιτικών ή κοινωνικών ομάδων, 70 χρόνια μετά τα γεγονότα. Γράφεται, λαμβάνοντας υπόψη το ιστορικό πλαίσιο μια εποχής.
Ασχέτως με το πως φτάσαμε στην Ανεξαρτησία και τη de facto διχοτόμηση, ο αγώνας της ΕΟΚΑ, δεν έγινε για να ιδρυθεί ένα κράτος στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Έγινε για να ενωθεί η Κύπρος με την Ελλάδα. Το 1955 ουδείς αμφισβητούσε την επιδίωξη αυτή, η οποία ήταν και δίκαια και λογική, καθώς μιλούσαμε για το δικαίωμα αυτοδιάθεσης ενός λαού που στην πλειοψηφία του (82%) ήταν Έλληνες.
Αν θέλουμε σήμερα να φέρουμε τα γεγονότα του 1955 στα μέτρα του 2024, το λιγότερο που θα κάνουμε είναι να ασελγήσουμε στην ιστορική αλήθεια.
Οι ήρωες της αγχόνης και των μαχών, δεν πέθαναν τραγουδώντας για την ειρηνική συμβίωση με τους Τούρκους και την επαναπροσέγγιση. Βάδισαν στον θάνατο ψέλνοντας τον Εθνικό Ύμνο, θυσιαζόμενοι για το όραμα τους, που δεν ήταν άλλο από την Ένωση.
Ας σεβαστούμε λοιπόν την θυσία τους και ας μην αμφισβητήσουμε τα ιδανικά τους, έστω και αν αυτά είναι ενοχλητικά, 70 χρόνια μετά, για κάποιους.
Συνηθίσαμε να λέμε πως καμία θυσία για τη πατρίδα δεν πάει χαμένη. Στην περίπτωση μας όμως, κρίνοντας εκ των υστέρων και εκ του αποτελέσματος τα γεγονότα, θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτοί οι ήρωες δεν άξιζε να δώσουν τη ζωή τους για να λοιδορούνται σήμερα ως εθνικιστές ή φανατικοί. Χαμένη θυσία, όχι γιατί δεν άξιζε το όραμα, αλλά γιατί δεν μας άξιζαν τέτοιες μορφές.
Ας μην αναστατώνονται λοιπόν κάποιοι σήμερα, ούτε από τις σημαίες, ούτε από τον Εθνικό Ύμνο, ούτε από την υπενθύμιση του στόχου του αγώνα. Είναι ιστορία, την οποία φέρουμε ως παράσημο, που δεν έπρεπε να μας το χαρίσουν.
Ήταν πολύ μεγάλοι για να μπουν στο στόμα των ελάχιστων και των μικρών.
Ευλόγησον!