Του Πατριάρχη
Πριν λίγες μέρες, αν και απέχουμε τρία χρόνια από τις επόμενες Προεδρικές εκλογές, παρουσιάστηκε δημοσκόπηση με ερωτήματα που αφορούσαν τις εκλογές του 2028, ενώ καθημερινώς γίνονται συζητήσεις για τις βουλευτικές εκλογές του 2026!
Γιατί; Γιατί ζούμε σε ένα δημοκρατικό κράτος, που ανήκει στην ΕΕ και οι διαδικασίες αυτές είναι αυτονόητες και δεδομένες.
Είναι όμως;
Δυστυχώς όχι.
Η Δημοκρατία απαιτεί καθημερινή πάλη και καθημερινή δουλειά για να μπορεί να λειτουργεί και να ακυρώνει όλα τα αδιέξοδα, ανατρέποντας κάθε προσπάθεια υπονόμευσης και κατάργησης της.
Το βλέπουμε τις τελευταίες μέρες στην Τουρκία. Και για να είμαι πιο ακριβής, το βλέπουμε εδώ και χρόνια στη Τουρκία, αλλά τις τελευταίες ημέρες βλέπουμε την κορύφωση του αυταρχισμού του καθεστώτος Ερντογάν, με τη σύλληψη και τη φυλάκιση του Δημάρχου Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου.
Δεν θα μπω στη διαδικασία να συγκρίνω τον κεμαλιστή Ιμάμογλου με τον ισλαμιστή Ερντγάν, γιατί οι πολιτικές τάσεις που εκπροσωπούν, έχουν ανοικτούς λογαριασμούς με τη δημοκρατία, την οποία ιστορικά κακοποιούν. Αν το δούμε και πιο στενά το θέμα ίσως και στα θέματα που μας αφορούν, όπως το κυπριακό και το Αιγαίο, οι κεμαλιστές να είναι πιο επικίνδυνοι από τους ισλαμιστές.
Ακόμα και σε επίπεδο δημοκρατίας εντός της Τουρκίας, ο ένας δεν είναι καλύτερος από τον άλλο, αλλά αυτό δεν απαγορεύει τις επισημάνσεις για τα όσα φοβερά συμβαίνουν.
Η προσπάθεια του Ερντογάν να καταστεί απόλυτος δικτάτορας, χωρίς αντιπολίτευση είναι συνεχής και δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά όποιον διαφωνεί με την πολιτική του. Τα πρώτα θύματα ήταν οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ και ακολούθησαν όλοι όσοι βρέθηκαν στον δρόμο του, ακόμα και στενοί του συνεργάτες που έβλεπαν την χώρα να διολισθαίνει σε απολυταρχία.
Σε ποια χώρα της ΕΕ θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο; Ακόμα και στην Ουγγαρία του Όρμπαν δύσκολα ξεπερνιούνται οι κόκκινες γραμμές. Πριν λίγες μέρες έγιναν στην Βουδαπέστη τεράστιες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, αλλά ο Όρμπαν δεν διανοήθηκε να προχωρήσει σε συλλήψεις πολιτικών του αντιπάλων.
Και για να φύγουμε από την ΕΕ. Το επίπεδο δημοκρατίας στη Ρωσία, στη Κίνα, ακόμα και στις ΗΠΑ επί Τραμπ, μπορεί να συγκριθεί με αυτό που βιώνουμε ως δεδομένο στην ΕΕ;
Καλό θα ήταν λοιπόν, αντί να πριονίζουμε το κλαδί στο οποίο στεκόμαστε, να το στηρίξουμε και να το ισχυροποιήσουμε. Η συνεχής υπονόμευση της ΕΕ, γιατί δεν μας αρέσει η Φον ντερ Λάιεν, ή γιατί δεν μας κάνει η Μέτσολα, τους μόνους που πλήττει είναι εμάς και τα δικαιώματα μας. Τίποτα δεν είναι εγγυημένο και τίποτα δεν είναι αυτονόητο.