Του Πατριάρχη
Δεν είναι η πρώτη φορά, που η Βουλή και τα μέλη της λαϊκίζουν, γιατί είναι γνωστό πως όταν είσαι με αυτούς που υφίστανται πόνο, δείχνεις δήθεν ευαισθησία και η ευαισθησία φέρνει ψήφους. Άλλωστε, αν και νωρίς, έχουμε εισέλθει ατύπως σε προεκλογική περίοδο για τις βουλευτικές εκλογές του 2026.
Τους έπιασε ο πόνος για την μάνα που έχει 6 χρόνια να δει τα παιδιά της. Ο πόνος τους όμως, προέκυψε μετά την καταδίκη από το ΕΔΑΔ, γιατί βολεύει να φορτώσουμε (ορθώς) ευθύνες σε Εισαγγελείς, Αστυνομία Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας. Η μάνα όμως, όλα αυτά τα χρόνια έδινε συνεχώς δικαστικές μάχες, δικαιωνόταν, αλλά ουδείς βουλευτής ευαισθητοποιήθηκε παρά το ότι πολλοί ήταν ενήμεροι για την υπόθεση.
Ακόμα και αυτοί που δεν είχαν ενημερωθεί, με τις επιστολές της μητέρας και του δικηγόρου της Αλέξανδρου Κληρίδη, θα μπορούσαν να ενημερωθούν από τα δημοσιεύματα του τύπου, τα οποία διυλίζουν καθημερινώς για ότι ανούσιο θα μπορούσε να τους αφορά, αφήνοντας τα ουσιαστικά στο περιθώριο.
Αλλά γιατί να τους πιάσουν ξαφνικά οι ευαισθησίες, όταν πρωτοστατούσαν σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης για την άλλη μητέρα που είχε αποξενώσει το παιδί της, αρπάζοντας το από τον πατέρα του στη Νέα Υόρκη και μεταφέροντας το στη Κύπρο. Ακόμα περιμένουμε τις εξηγήσεις του υπουργείου Εξωτερικών για το πως η συγκεκριμένη μητέρα εξασφάλισε για το παιδί της που είχε γεννηθεί στην Αμερική, κυπριακό διαβατήριο χωρίς γνώση και συγκατάθεση του πατέρα.
Σε αυτή την περίπτωση η ευαισθησία τους πήγε διακοπές.
Το ίδιο και με την άλλη μητέρα που επίσης χωρίς γνώση και συγκατάθεση του πατέρα, πήρε το παιδί της από τη Σκανδιναβική χώρα και το έφερε στη Κύπρο. Και σε αυτή την περίπτωση υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις, αλλά το «ευαίσθητο» κράτος μας θα περιμένει να καταδικαστεί από το ΕΔΑΔ για να ξυπνήσει.
Με απλά λόγια, δεν μπορεί κανείς να πάρει στα σοβαρά τις δηλώσεις αγανάκτησης, για το δράμα της γυναίκας η οποία αποξενώθηκε με υπαιτιότητα του πρώην συζύγου της από τα παιδιά της.
Όλα αυτά, κατόπιν εορτής και όταν κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα, αν μπορεί να αποκατασταθεί η σχέση μητέρας – παιδιών μετά από τόσα χρόνια αποξένωσης.
Έστω και τώρα, το κράτος μπορεί να προσπαθήσει να επανορθώσει, παρέχοντας όλα τα μέσα που έχει στη διάθεση του, ώστε να σωθούν τα παιδιά τα οποία δυστυχώς για χρόνια αφέθηκαν να κακοποιούνται ψυχολογικά ώστε να μισούν τη μητέρα τους.