Του Πατριάρχη
Αν πρέπει να στηθεί στο τοίχο για κάποιο λόγο η κυβέρνηση Μητσοτάκη, για τη τραγωδία των Τεμπών, είναι για την άθλια επικοινωνιακή διαχείριση. Κατά τ’ άλλα, ούτε ξυλόλιο, ούτε βενζόλιο, ούτε πυρομαχικά για την Ουκρανία, ούτε κρυμμένοι νεκροί, ούτε χαμένα βαγόνια.
Η άθλια επικοινωνιακή διαχείριση εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, η φοβική αντιμετώπιση των τερατολογιών που ακούστηκαν και διακινήθηκαν και η αργή διαδικασία έρευνας, δημιούργησαν το φαινόμενο Καρυστιανού, του «δεν έχω οξυγόνο», διαδηλώσεις, συναυλίες (με εισιτήριο), θεωρίες συνωμοσίας και επιθέσεις σε δικαστικούς, εμπειρογνώμονες και δημοσιογράφους, που είχαν αμφιβολίες για όλη αυτή την ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε.
Το τοπίο άρχισε να ξεκαθαρίζει και όπως προκύπτει από το πόρισμα της έρευνας, η εμπορική αμαξοστοιχία δεν μετέφερε κανένα παράνομο φορτίο. Αυτό, ακυρώνει το αφήγημα της συγκάλυψης ώστε να μη μάθουμε τι μετέφερε δήθεν μυστικά το τρένο.
Για όλα αυτά, η συνάδελφος Σοφία Γιαννακά, είχε γράψει ένα κείμενο για την Μαρία Καρυστιανού, διερωτώμενη «μήπως το παράκανε». Άλλωστε μέχρι στις δημοσκοπήσεις την περιλάμβαναν ως πιθανή πρωθυπουργό!
Για αυτό το κείμενο λοιπόν, η Σοφία Γιαννακά κλήθηκε από το Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ (Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών) σε απολογία γιατί δεν έλαβε υπόψιν της «την γενική κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη, καθώς και τον αγώνα μιας μάνας για δικαίωση και τιμωρία των ενόχων».
Το δικαίωμα της δημοσιογράφου στην άποψη και το δικαίωμα στην αναζήτηση της αλήθειας, δεν απασχόλησε καθόλου το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ. Όσο για την «τιμωρία των ενόχων» μην το συζητήσουμε, γιατί ένοχος δεν είναι όποιος νομίζει η κα Καρυστιανού και οι δημοσιογράφοι δεν έχουν αναλάβει τον ρόλο των Δικαστών.
Η συνάδελφος Σοφία Γιαννακά, απλώς πήγε κόντρα στο ρεύμα του λαϊκισμού και άγγιξε το τοτέμ του «δεν έχω οξυγόνο».
Όσο και αν σεβαστεί –και πρέπει να σεβαστεί– κάποιος, την μητέρα ενός νέου κοριτσιού που χάθηκε άδικα στα Τέμπη, δεν μπορεί να την αφήσει έξω από την κριτική, όταν η ίδια επιδίωξε να ηγηθεί μιας προσπάθειας, η οποία δημιούργησε την πεποίθηση πως είχε πρώτιστο στόχο να πληγεί η κυβέρνηση, ακόμα και αν αυτό επηρέαζε την αναζήτηση της αλήθειας.
Το ότι δεν επιχειρήθηκε συγκάλυψη δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και ευθύνες και σε αυτή τη κατεύθυνση οφείλουν να σταθούν κριτικά όλοι οι δημοσιογράφοι, στηρίζοντας την Σοφία Γιαννακά.