Του Πατριάρχη
Παρακολουθούσα τις τοποθετήσεις της Μαρίας Δαμανάκη, σε ένα συνέδριο στην Αθήνα, με τίτλο η «Ελλάδα μετά…» και αυθόρμητα το μυαλό που πήγε στην πολιτική της διαδρομή, αλλά και σε όλο αυτό τον συρφετό των «αντισυστημικών» που έχουν θέσει την ΕΕ στο μενού της καθημερινής τους κριτικής, ως να πρόκειται για το μεγαλύτερο κακό που μας βρήκε.
Η Μαρία Δαμανάκη για όσους δεν ξέρουν ή για όσους δεν θυμούνται, ήταν η φωνή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, ήταν για 12 χρόνια βουλευτής του ΚΚΕ, πρώτη Πρόεδρος του Συνασπισμού της Αριστεράς, βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και Επίτροπος της Ελλάδας στη Commission.
Την περίοδο που ήταν βουλευτής του ΚΚΕ κυριαρχούσε το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», από αυτούς που ήθελαν την Ελλάδα έξω από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς στη μιζέρια της απομόνωσης. Το ίδιο που ήθελαν και κάποιοι στη Κύπρο.
Τι είπε προχθές η Μαρία Δαμανάκη;
«Η Ευρώπη έχει το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, παράγει όμως το 25% του παγκόσμιου ακαθάριστου προϊόντος και διαθέτει το 50% των παγκόσμιων κοινωνικών δαπανών. Αυτή είναι η Ευρώπη και να θυμόμαστε πως είμαστε τυχεροί που είμαστε Ευρωπαίοι και μεις και τα παιδιά μας».
Είπε πολλά ακόμα, μεταξύ των οποίων και για την προτεραιότητα αντιμετώπισης του θέματος της ασφάλειας, κάτι το οποίο οι αλά καρτ «υπερασπιστές» της ειρήνης χλευάζουν, θεωρώντας πως η Ευρώπη, η οποία διαθέτει περισσότερα από οποιονδήποτε άλλον για κοινωνικές παροχές, πρέπει να διαθέσει επίσης σε κοινωνικές παροχές.
Προκαλεί τουλάχιστον απορία αυτή η τάση υπονόμευσης της ΕΕ από τους ανθρώπους που έχουν τη τύχη να ζουν σε αυτή. Προκαλεί παράλληλα υποψίες η προσπάθεια να πείσουν πως η ΕΕ δεν πρέπει να εξοπλιστεί, όταν οι κίνδυνοι διεθνώς εντείνονται.
Δεν είναι προφανές ότι για να διατηρηθούν οι κοινωνικές κατακτήσεις θα πρέπει η ΕΕ να είναι ασφαλής;
Μια ματιά στο τι συμβαίνει έξω από τα όρια της ΕΕ, θα μπορούσε να πείσει και τον πλέον σκεπτικιστή, για την ανάγκη να διατηρήσουμε όσα έχουμε και να μην γίνουμε Ρωσία, μην γίνουμε ΗΠΑ, μην γίνουμε Κίνα, μην γίνουμε Τουρκία, μην γίνουμε Βόρεια Κορέα.
Δυστυχώς η Δημοκρατία την οποία απολαμβάνουμε, δίνει το δικαίωμα ακόμα και σε αυτούς που την υπονομεύουν να έχουν και λόγο και ρόλο, ενώ είναι πασιφανές πως εξυπηρετούν συμφέροντα άλλων.
Είναι η ώρα να υπερασπιστούμε και τον τρόπο ζωής μας και την ασφάλεια μας, στηρίζοντας αυτό που χτίζουν οι ευρωπαϊκοί λαοί εδώ και δεκαετίες, έστω και με ελλείψεις, με λάθη και αδυναμίες. Το καλό στην δική μας περίπτωση δεν είναι αρκετό. Απαιτούμε το καλύτερο και αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν αισθανόμαστε και είμαστε ασφαλείς.