Του Πατριάρχη
Ο άνθρωπος πεθαίνει μια φορά και όταν πεθαίνει για ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ, γιατί τα ιδανικά μένουν για αυτούς που ακολουθούν.
1η τ’ Απρίλη σήμερα και σκέφτομαι όλα εκείνα τα παιδιά που άφησαν την τελευταία πνοή τους με το όνομα της Ελλάδας στα χείλια τους. Άλλωστε για αυτό πάλεψαν, μάτωσαν και πέθαναν.
Ίσως και να ήταν «τυχεροί», γιατί τίποτα δεν μπόρεσε να λερώσει τη θυσία τους, έστω και αν πολλοί το επιδίωξαν.
Άλλοι πάτησαν πάνω στους τάφους τους για να ανέβουν σκαλοπάτια, να αποκτήσουν εξουσία και να γεμίσουν με πολλά μηδενικά τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς και άλλοι, επειδή ήταν μικροί προσπάθησαν να μειώσουν την παλικαριά, το ήθος και την ανιδιοτέλεια τους.
«Ευτυχώς», δεν έζησαν για να δουν ότι το όραμα της Ένωσης, έγινε μισή ανεξαρτησία και κατέληξε σε μισή πατρίδα.
«Ευτυχώς», δεν έζησαν για να δουν κάποιους συναγωνιστές τους, να βάζουν βόμβες και να κάνουν πραξικοπήματα.
«Ευτυχώς», δεν έζησαν για να δουν κάποιους άκαπνους να υποδύονται τους πατριώτες.
«Ευτυχώς», δεν έζησαν για να δουν το πολιτικό προσωπικό να συνωστίζεται στην είσοδο της Βρετανικής Ύπατης Αρμοστείας, για να γιορτάσει τα γενέθλια της Βασίλισσας.
«Ευτυχώς», δεν έζησαν για να ακούσουν ότι οι αδελφοί Τουρκοκύπριοι, τους έχουν ανακηρύξει τρομοκράτες.
«Ευτυχώς», δεν είδαν «συναγωνιστές» που πέταξαν μερικά φυλλάδια να γίνονται υπουργοί και βουλευτές, γεμίζοντας τις τσέπες τους.
«Ευτυχώς», δεν έζησαν για να δουν νεόκοπους «ερευνητές» να αποφαίνονται για το «έγκλημα» που διέπραξαν, πεθαίνοντας για την Ένωση.
«Ευτυχώς», «ευτυχώς», «ευτυχώς», δεν έζησαν για να δουν πως καταντήσαμε, ρευστοποιώντας το αίμα τους, για να το κάνουμε τραπεζικές καταθέσεις, διαβατήρια, επιμνημόσυνους λόγους στις εκκλησίες τις Κυριακές, αφίσες και σημαιάκια.
1η τ’ Απρίλη σήμερα και όλα αυτά θα μπορούσαν να εκληφθούν ως ψέμα, αλλά είναι η πραγματικότητα που την βιώνουμε με το να οικειοποιούμαστε αγώνες που δεν κάναμε και να υποβαθμίζουμε αγώνες που δεν είχαμε την τόλμη να κάνουν.
Είναι σίγουρο πως εκείνα τα παιδιά που έδωσαν τη ζωή τους, είχαν άλλα πράγματα στο μυαλό τους. Φανταζόντουσαν πως θα μπορούσε να αλλάξει η μοίρα αυτού του τόπου ώστε να μην θεωρείται έγκλημα ακόμα και ο ψίθυρος πως η Κύπρος είναι ελληνική. Ελληνική ως προς τη σε συνείδηση αυτών των ανθρώπων που ο ιδρώτα τους κρατάει νωπό ακόμα το χώμα που ποτίστηκε με αίμα.