Του Πατριάρχη
Η υπόθεση της αίτησης απόλυσης του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, όσο πάει γίνεται και πιο κωμική, παρά τη σοβαρότητα του εγχειρήματος.
Εκεί που μας προετοίμαζαν να ζήσουμε τη υπόθεση Ντρέιφους, ζούμε επεισόδια του, «Η Θέμις έχει κέφια», τα οποία δυστυχώς δεν έχουν γραφτεί από τη μαγική πένα του Δημήτρη Ψαθά.
Αντί του «Κατηγορώ», του Εμίλ Ζολά, βιώνουμε το «Παραληρώ», των Περδίκη – Χασαπόπουλου, σε αποτυχημένη αντιγραφή των Ρέπα – Παπαθανασίου και Γιαλαμά – Πρετεντέρη.
Σκηνοθέτης ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης… Τι κι αν δεν είναι σκηνοθέτης; Ούτε Ελεγκτής ήταν όταν διορίστηκε.
Ο μεν Περδίκης ετοιμάζει σε κεντρικό ξενοδοχείο της Λευκωσίας, ανοικτή οργανωτική σύναξη, για να μελετηθούν τρόποι αντίδρασης στην δικαστική διαδικασία παύσης του Οδυσσέα, ενώ ο Χασαπόπουλος με την Ομάδα Στήριξης, εξήγγειλε πορεία διαμαρτυρίας από τη Νομική Υπηρεσία στο Προεδρικό Μέγαρο.
Δηλαδή, όλος ο θίασος επί σκηνής.
Το ερώτημα είναι σαφές και δεν αφορά βεβαίως την γραφικότητα των αντιδράσεων, αλλά την σοβαρότητα της μη αντίδρασης εκ μέρους του Γενικού Ελεγκτή.
Δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από την δικαιολογία ότι δεν έχει σχέση με όλα αυτά, γιατί πλέον δεν πείθει κανένα.
Όταν κάποιοι χρησιμοποιούν το όνομα, την ιδιότητα και τη φωτογραφία του, για να αμφισβητήσουν τη Δικαιοσύνη (γιατί περί αυτού πρόκειται), και ο ίδιος επιδεικνύει ανοχή, αυτό ισοδυναμεί με ενθάρρυνση.
Αυτό όμως δεν είναι κωμωδία, αλλά είναι δράμα και τραγωδία.
Όσο και αν κάποιος μπορεί να αντιληφθεί το δικαίωμα στη διαφωνία, για τους χειρισμούς του Γενικού Εισαγγελέα, δεν μπορεί να αποδεχθεί την ανατροπή της νομιμότητας, με «λαϊκές» κινητοποιήσεις αμφισβήτησης μιας δικαστικής διαδικασίας.
Εκτός αν θεωρούν συλλήβδην του Δικαστές διεφθαρμένους, κάτι το οποίο πλέον εκφεύγει από την απλή σύγκρουση θεσμών.
Ουσιαστικά, είναι η πρώτη φορά που ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης θα ελεγχθεί για τον τρόπο που ασκεί τα καθήκοντα του και αυτό θα έπρεπε να μην τον ανησυχεί, αφού ο ίδιος για μία δεκαετία, επικαλούμενος τη νομιμότητα έλεγχε τους πάντες, ή όσους επέλεγε να ελέγξει.
Οι θεσμοί και δη οι διορισμένοι, δεν χρειάζονται «φρουρούς της επανάστασης», για να τους υπερασπίζονται και μάλιστα με τρόπο εξωθεσμικό, προκλητικό και συχνά τραμπούκικο, όπως η περίπτωση Χασαπόπουλου, ο οποίος μέσω της σελίδας της Ομάδας Στήριξης Γενικού Ελεγκτή, καλούσε σε εκτελέσεις δημοσιογράφων.
Υπάρχει ακόμα χρόνος για επίδειξη σοβαρότητας, ώστε να περισωθεί, έστω λίγο από το κύρος του θεσμού του Γενικού Ελεγκτή.
Καλή Ανάσταση!