Του Πατριάρχη
Η Κυπριακή Δημοκρατία, οφείλει να εφαρμόζει τους κανόνες και τις οδηγίες της ΕΕ, όπως συμβαίνει με όλα τα κράτη μέλη… μόνο που εμείς δεν είμαστε ένα κανονικό κράτος της ΕΕ.
Είμαστε το πιο απομακρυσμένο κράτος από την ηπειρωτική Ευρώπη.
Είμαστε ένα κράτος μισό λόγω της τουρκικής κατοχής.
Είμαστε ένα κράτος που δεν μπορεί αν ελέγξει τα σύνορα του λόγω και πάλι της κατοχής.
Είμαστε ένα κράτος στο σταυροδρόμι των μεταναστευτικών ροών και προορισμός προσφύγων από τις συγκρούσεις στη περιοχή μας.
Είμαστε ένα κράτος, ευάλωτο σε δημογραφική αλλοίωση, που αφορά και την καταγωγή και την θρησκεία της ελληνικής πλειοψηφίας.
Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά μαζεμένα, δεν τα συγκεντρώνει κανένα άλλο κράτος της Ένωσης.
Είναι λογικό λοιπόν, το μεταναστευτικό πρόβλημα να λειτουργεί σωρευτικά στα υπόλοιπα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, έχοντας την υποχρέωση να τηρούμε τις πολιτικές της ΕΕ.
Δεν μπορούμε – και δεν πρέπει – να αρνηθούμε το άσυλο και τη προστασία σε κανέναν πρόσφυγα, αλλά μπορούμε και να αρνηθούμε και να αποτρέψουμε την μαζική είσοδο μεταναστών, επειδή αυτοβούλως θέτουν τους ίδιους και τα παιδιά τους σε κίνδυνο, επιδιώκοντας την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής στην Ευρώπη.
Όσοι λοιπόν έχουν αποφασίσει πως, «ανθρωπισμός» είναι τα ανοιχτά σύνορα και η φιλοξενία ανθρώπων που έχουν αρκετές χιλιάδες ευρώ για τους λαθροδιακινητές, αλλά όχι για να συντηρηθούν, τότε θα πρέπει να βρουν και τους τρόπους να στηρίξουν τους μετανάστες χωρίς να επιβαρύνουν το κράτος. Και όταν αναφέρομαι σε επιβάρυνση, δεν αναφέρομαι μόνο στο οικονομικό κόστος, το οποίο δεν είναι αμελητέο.
Δεν είναι έκφανση εθνικισμού η διατύπωση φόβου δημογραφικής αλλοίωσης, αλλά επίδειξη κοινής λογικής.
Με άγνωστο αριθμό εποίκων και ραγδαία τουρκοποίηση και μουσουλμανοποίηση των κατεχόμενων περιοχών, η κατακόρυφη αύξηση ανθρώπων, με κοινά χαρακτηριστικά με αυτά της χώρας που κατέχει το 37% των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι θέμα εθνικής ασφάλειας. Ιδιαιτέρως, όταν γνωρίζουμε πλέον όλοι, τον ρόλο που παίζει η θρησκεία για τον τρόπο ζωής αυτών των ανθρώπων, οφείλουμε να είμαστε τουλάχιστον προσεκτικοί.
Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα, αν ήμασταν Αυστρία, Βέλγιο, Γερμανία, ή Γαλλία… Είμαστε ένα νησί με περιορισμένες δομές, με περιορισμένες δυνατότητες και με προβλήματα ασφάλειας. Με λίγα λόγια δεν είμαστε ένα κανονικό κράτος.
Λιμάνι ασφάλειας για τους πρόσφυγες, αλλά όχι σταθμός διαμετακόμισης μεταναστών.