Του Πατριάρχη
Μιλούσα χθες μένα από τα στελέχη του ΔΗΣΥ, από αυτά που ονομάζονται «ιστορικά» και με ένα επίσης στέλεχος του ΑΚΕΛ της παλιάς φρουράς.
Θα μου πείτε τώρα, πως και αυτοί οι δύο βρέθηκαν μαζί;
Υπάρχουν άνθρωποι με πολιτικό βάθος και πολιτική σκέψη, που δεν αντιμετωπίζουν την πολιτική με ποδοσφαιρικούς όρους κερκίδας. Έχουν τις απόψεις τους, έχουν την ιστορία τους, αλλά έχουν και την κοινή λογική, η οποία τελικώς δεν είναι και τόσο κοινή και ενίοτε δεν είναι λογική.
Συζητούσαμε λοιπόν για τα κόμματα τους, στα οποία ανάλωσαν μεγάλο μέρος της ζωής τους, και οι δύο προέβλεψαν περαιτέρω συρρίκνωση στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Ο λόγος είναι πως τόσο τα δύο μεγάλα κόμματα όσο και τα μικρότερα, έχουν εξαντλήσει τα περιθώρια προσέλκυσης ψηφοφόρων αδυνατώντας να διαβάσουν τα μηνύματα των πολιτών, οι οποίοι έχουν κουραστεί.
Τους κούρασε η ομφαλοσκόπηση, τους κούρασε η καρεκλοθηρία, τους κούρασε η επανάληψη κενών περιεχομένου διακηρύξεων.
Ο ΔΗΣΥ, με τις πρόσφατες διαγραφές έδειξε να μην έχει αντιληφθεί την σημασία του χρόνου στην λήψη αποφάσεων. Αν θεωρεί προδοσία την στήριξη του Νίκου Χριστοδουλίδη, στις τελευταίες προεδρικές εκλογές, όφειλε να διαγράψει τα στελέχη που διέγραψε προχθές, πριν από δύο χρόνια. Η καθυστέρηση στη λήψη απόφασης δείχνει ρεβανσισμό και ικανοποίηση προσωπικών ατζεντών σε μια προσπάθεια να στείλει μηνύματα για τις εκλογές του 2028, τις οποίες με τα σημερινά δεδομένα θα χάσει και πάλι.
Από την άλλη το ΑΚΕΛ, δείχνει αδυναμία να ξεφύγει από το παρελθόν του, υπερασπιζόμενο αποτυχημένες πολιτικές. Πληρώνει ακόμα το τίμημα της πενταετίας Χριστόφια, ενώ βρίσκεται σε διάσταση με την κοινωνία σε θέματα όπως το μεταναστευτικό, ο ακραίος δικαιωματισμός και ο ευρωσκεπτικισμός.
Οι διαρροές τω δύο μεγάλων κομμάτων προς το ΕΛΑΜ (ναι έχει και το ΑΚΕΛ διαρροές προς ΕΛΑΜ) και προς απολίτικες, άοσμες και άχρωμες πολιτικές δυνάμεις και σχήματα, αποτελούν δυστυχώς την μόνη οδό για όσους ψηφοφόρους θεωρούν πως το παραδοσιακό κομματικό κατεστημένο πρέπει να κλείσει το κύκλο του.
Δυστυχώς, μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά και οι μεμονωμένες πολιτικές προσωπικότητες με πολιτική σκέψη και ειδικό βάρος και στους δύο χώρους, μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι με τους γραφειοκράτες και τους καρεκλοθήρες.
Η παγίδα του «όλοι είναι ίδιοι», αναδεικνύει κομήτες και διάττοντες αστέρες, που είδαν φως και μπήκαν στην πολιτική σκηνή. Είναι αργά για αλλαγή ρότας και δεν ξέρω κιόλας αν θέλουν να αλλάξουν ρότα ή μπορούν ή αντιλαμβάνονται πως πρέπει.
Και όσο αυτοί δεν αλλάζουν, τόσο θα βουλιάζουν και τόσο το μέλλον μας θα γίνεται πιο ζοφερό.