Του Πατριάρχη
Νομίζω πως έχω ανακαλύψει δυο – τρεις γνωστούς μου, οι οποίοι δεν είδαν το ντιμπέιτ Μπάιντεν – Τραμπ και ως εκ τούτου, δεν εξέφρασαν άποψη. Θα δουν όμως σίγουρα το επόμενο.
Έχουμε καταντήσει σαν τους ταξιτζήδες στην Αθήνα, που όλοι ξέρουν την Κύπρο, γιατί πολέμησαν το ’74 (τώρα είναι τα παιδιά τους) και γνωρίζουν περισσότερα κόλπα από τον Τσακ Νόρις και περισσότερες συνωμοσίες από τον Βελόπουλο.
Έτσι λοιπόν, η τεχνολογία έδωσε τη δυνατότητα σε όλους να εκφέρουν άποψη και μάλιστα από αυτές που επιβάλλουν να μην σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους, για το που πηγαίνει η Αμερική, τι θα συμβεί μέχρι το Νοέμβριο και τι θα ακολουθήσει μετά τις εκλογές.
Όσο για ο ντιμπέιτ, δεν το συζητάμε. Το είδαν όλοι, έστω και αν δεν γνωρίζουν λέξη αγγλικά και την ώρα μετάδοσης βρισκόντουσαν στο τέταρτο όνειρο!
Ας το παραβλέψουμε και ας μπούμε στην ουσία.
Παραδέχομαι πως δεν είδα την τηλεμαχία ζωντανά και κάθισα να δω τα κύρια αποσπάσματα, την επόμενη ημέρα, διαβάζοντας και τα σχόλια των αμερικανικών ΜΜΕ.
Λοιπόν, είδα έναν Μπάιντεν, που σε έκανε να κρατάς την ανάσα σου, για το αν θα βγάλει την επόμενη ώρα και βεβαίως δεν μπορούσες να διανοηθείς ότι θα βγάλει την επόμενη τετραετία.
Από την άλλη, είδα έναν Τραμπ, ντοπαρισμένο με σαφώς περισσότερες δυνάμεις, αλλά και με περισσότερη δόση αλαζονείας και επικινδυνότητας.
Αν έπρεπε οπωσδήποτε να επιλέξω έναν από τους δύο, θα επέλεγα με κλειστά μάτια τον Μπαίντεν, έχοντας τη βεβαιότητα ότι η δημοκρατία στις ΗΠΑ θα λειτουργήσει και δεν θα επιτρέψει να πάει το καράβι στα βράχια, γνωρίζοντας πως υπάρχει η Αντιπρόεδρος Καμάλα Χάρις.
Τον Τραμπ τον τρέμω, γιατί είναι εκπρόσωπος ότι πιο άρρωστου έχει να επιδείξει μέχρι σήμερα η Αμερικανική ιστορία. Θιασώτης θεωριών συνωμοσίας, άσχετος για το πως λειτουργεί η διπλωματία και υπερβολικά βέβαιος για τις δυνατότητες του, οι οποίες είναι μάλλον περιορισμένες.
Αλλά ακόμα και αν εκλεγεί τελικά ο Τραμπ και πάλι θα λειτουργήσουν τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των θεσμών στις ΗΠΑ, περιορίζοντας τη ζημιά.
Ιδανικό θα ήταν να μην φτάσει κανένας εκ των δύο στις εκλογές και οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι να κάνουν δεύτερες σκέψεις, πιο ώριμες, με λιγότερο ρίσκο και περισσότερο σοφές.
Υπάρχει χρόνος, γιατί η δημοκρατία όταν απειλείται, μπορεί να κλυδωνίζεται, αλλά βρίσκει λύσεις.