Του Πατριάρχη
Σήμερα λέω να υπερασπιστώ τους δημοσιογράφους. Το σινάφι των γραφιάδων θα πουν κάποιοι και θα αποφανθούν πως, κόρακας, κοράκου μάτι, δεν βγάζει.
Πες τε το όπως θέλετε. Εγώ πάλι λέω πως μερικοί έβγαλαν το σχοινί και το παλούκι.
Να πάρουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή. Εγώ, ξέρω να βιδώνω και να ξεβιδώνω βίδες, όπως και να αλλάζω μπαταρίες στο τηλεχειριστήριο της τηλεόρασης. Ενίοτε ξέρω πως χρειάζεται να κάνω επανεκκίνηση στο κινητό μου τηλέφωνο αν μπλοκάρει.
Όλες αυτές οι «δεξιότητες» δεν με καθιστούν ούτε μηχανικό, ούτε ηλεκτρολόγο, ούτε ειδικό ηλεκτρονικών συσκευών.
Το ίδιο ακριβώς και όποιοι ξέρουν γραφή και ανάγνωση. Δεν είναι συγγραφείς, ποιητές και δημοσιογράφοι.
Δεν θα υπερασπιστώ τους συγγραφείς και τους ποιητές, γιατί δεν έχω τα προσόντα να το κάνω και πρόκειται να ανθρώπους του πνεύματος, που υπηρετούν μια από τις πλέον σημαντικές τέχνες.
Για τους δημοσιογράφους όμως έχω άποψη και μάλιστα ισχυρή.
Είναι ίσως το μοναδικό επάγγελμα, για το οποίο όλοι οι άλλοι το ξέρουν καλύτερα από τους ίδιους, ακόμα και αν δεν καταφέρνουν να συντάξουν μια σωστή πρόταση, ή σε οδηγούν στον οφθαλμίατρο, από τα τραύματα που δημιουργούν στην όραση, εκείνα τα ορθογραφικά λάθη που «βγάζουν μάτια».
Ξυπνάει ο άλλος το πρωί, πιάνει το κινητό του και ξεκινάει τη μέρα με την αγαπημένη του συνήθεια. Βρίσκει ένα κείμενο, γραμμένο από δημοσιογράφο και αν δεν είναι του γούστου του, ξεσπάει: «Δημοσιογραφίσκε», «παπαγαλάκι του συστήματος», «πλυντήριο», «από που τα παίρνεις;» κλπ
Και κάπως έτσι, γεννιούνται οι «δάσκαλοι» της δημοσιογραφίας, που έχουν απαίτηση να τους δίνεις εξηγήσεις, γιατί έγραψες αυτό ή δεν έγραψες το άλλο.
Ώρες ώρες διερωτώμαι αν κάνουν το ίδιο με τους γιατρούς, ζητώντας τους εξηγήσεις για το πως κάνουν τις διαγνώσεις τους, ή από τους πολιτικούς μηχανικούς για το πως υπολογίζουν τη στατικότητα κτηρίων.
Επειδή ελπίδα να σοβαρευτούμε δεν υπάρχει, τουλάχιστον ας τηρήσουμε κάποιο μέτρο. Αν ο καθένας προσπαθούσε να κάνει καλύτερα την δουλειά του, χωρίς να κάνει υποδείξεις για την δουλειά των άλλων, για την οποία κάνει μεσάνυχτα, θα ήμασταν μια καλύτερη κοινωνία και μια καλύτερη χώρα.
Επειδή όμως δεν υπάρχει ελπίδα να συμβεί κάτι τέτοιο, σε μια χώρα με πολυπράγμονες, η μόνη διέξοδος είναι να ζήσουμε με το πρόβλημα και τους προβληματικούς.
Ευλόγησον!