Του Πατριάρχη
Χθες, με τη συμφωνία για εκεχειρία στον Λίβανο, έκλεισε ένα από τα τέσσερα ανοικτά μέτωπα στη Μέση Ανατολή. Τα άλλα τρία είναι η σύγκρουση Ισραήλ – Χαμάς στη Γάζα, η σύγκρουση με του Χούθι στην Υεμένη και η απευθείας σύγκρουση με το Ιράν με την ανταλλαγή πυραύλων. Πρόκειται για μια εύθραυστη συμφωνία, η οποία έχει μεν προοπτική μονιμότητας, αλλά η μπάλα βρίσκεται πλέον στο γήπεδο του Ιράν και της Χεζμπολάχ.
Όλα δείχνουν πως οι Ισραηλινοί και κυρίως ο Νετανιάχου, αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν σε διακοπή των εχθροπραξιών, με την παρέμβαση των ΗΠΑ και της Γαλλίας που ενεπλάκησαν έντονα στη διαδικασία. Ήδη εντός της κυβέρνησης του Ισραήλ, εκδηλώθηκαν διαφωνίες από υπουργούς που διαφωνούν με την κατάπαυση του πυρός, αλλά αυτό μάλλον δεν πρόκειται να αλλάξει τα πράγματα.
Στη συμφωνία υπάρχει ένα «αν». Το Ισραήλ ξεκαθάρισε πως αν δεχθεί και πάλι επίθεση από τη Χεζμπολάχ, από το έδαφος του Λιβάνου, η συμφωνία σταματάει να ισχύει και οι εχθροπραξίες θα επαναληφθούν.
Αν λοιπόν το Ιράν επιχειρήσει μέσω της Χεζμπολάχ να χτυπήσει και πάλι το Ισραήλ, τότε την ευθύνη θα την έχει αποκλειστικά η Τεχεράνη, η οποία έχασε τα ερείσματα της στη Γάζα και στον Λίβανο.
Τόσο η Χαμάς όσο και η Χεζμπολάχ, θα χρειαστούν πολλά χρόνια, για να μπορέσουν να ανασυγκροτηθούν και να αποκαταστήσουν τις υποδομές που είχαν δημιουργήσει. Αυτό σημαίνει μια μακρά περίοδο ηρεμίας, έστω και επίπλαστης και παροχή χρόνου στη διεθνή κοινότητα, να βρει λύση στο Παλαιστινιακό, έστω και αν υπό τις παρούσες συνθήκες κάτι τέτοιο φαίνεται απομακρυσμένο.
Αν δεν βρεθεί λύση και επιτευχθεί η αποδυνάμωση του Ιράν, θα έχει λυθεί το μισό πρόβλημα, γιατί εκεί βρίσκεται η ρίζα της τρομοκρατίας.
Η προσέγγιση του Ισραήλ με τα αραβικά κράτη της περιοχής και η συνύπαρξη Ισραηλινών και Παλαιστινίων σε δύο κράτη, μετά τους ποταμούς αίματος τόσων δεκαετιών μπορεί να αποτελέσει το τέλος του δρόμου της βίας. Αρκεί αυτό να το επιθυμούν οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι.
Αν αυτή την περίοδο έχουν διαπραχθεί εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, είναι απαραίτητο να τιμωρηθούν όσοι τα διέπραξαν ώστε να ικανοποιηθεί και το κοινό περί δικαίου αισθήματος και να γίνει σαφές πως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Αυτό αφορά και του Ισραηλινούς και τους Παλαιστίνιους.
