Του Πατριάρχη
Δεν προλαβαίνω να «σκρολάρω» (αγγλικούρα για να μας καταλαβαίνουν οι γενιές του κλικ και του ταγκ) χαρούμενες φάτσες στο Instagram, το οποίο έχει γίνει η πασαρέλα της ευτυχίας μας.
Αν δεν το ανεβάσεις στο Instagram, δεν συνέβη ποτέ.
Βεβαίως υπάρχουν και άλλα εργαλεία, όπως το TikTok, το Facebook, το X… και άλλες πιο ψαγμένες διαδικτυακές πλατφόρμες οι οποίοι πλέον καθορίζουν την ταυτότητα μας, αλλά το Instagram είναι το άγιο δισκοπότηρο. Χρειάζεται σκηνοθεσία, μακιγιάζ, ατάκα και ότι θα μπορούσε να παρουσιάσει τον επίδοξο instagramer ως προσωπικότητα στην οποία θα πρέπει να σώσουμε σημασία.
Μην ψάξετε για απόψεις. Δεν χωράνε τον «ιερό χώρο» διαφήμισης της ευτυχίας.
Βεβαίως, κάθε λεζάντα που συνοδεύει μια φωτογραφία ή ένα βίντεο, πρέπει να είναι γραμμένη στα αγγλικά, γιατί μας διαβάζουν και στην αντίστοιχη Κάτω Ραχούλα της Αϊόβα και στα νησιά Φίτζι, στα σύνορα Ινδικού και Ειρηνικού Ωκεανού!
Τόσα χαμόγελα ούτε σε διαφήμιση οδοντόκρεμας. Τόση φιλοσοφία copy – paste, ούτε στο «Τάδε έφη Ζαρατούστρα» του Νίτσε. Άσε που οι περισσότεροι δυσκολεύονται να εντοπίσουν την διαφορά μεταξύ Ζαρατούστρα και Κάμα Σούτρα.
Το πιο αγαπημένο μου όμως είναι οι φωτογραφίες με τα παιδάκια, των οποίων καλύπτων το πρόσωπο με κάτι σχεδιάκια, για να είναι και πολιτικών ορθοί, «προστατεύοντας» τα ανήλικα από τα αδιάκριτα βλέμματα. Το ενδεχόμενο να μην βάλουν καθόλου φωτογραφίες ούτε που πέρασε από το μυαλό τους. Άλλωστε το θέμα δεν είναι να φανούν τα παιδάκια αλλά να διανεμηθεί η ευτυχία του μπαμπά και της μαμάς που το κρατάνε προστατευτικά.
Αγαπημένες είναι επίσης οι αναρτήσεις, για γιορτές, γενέθλια, αποφοιτήσεις και γενικώς ότι μπορεί να αποτελεί ένδειξη υπερηφάνειας, όχι απαραίτητα για το παιδί που γιορτάζει ή πήρε πτυχίο, αλλά για τους γονείς που έκαναν τέτοιο παιδί.
«Χρόνια πολλά γιε μου, συγχαρητήρια κόρη μου…» λες και στο σπίτι δεν μιλάνε μεταξύ τους και πρέπει να τους ευχηθούν από το Instagram. Είπαμε όμως πως, αν κάτι δεν αναρτηθεί είναι σαν να μη συνέβη. Αν δεν το δουν οι γείτονες, οι συγγενείς, οι φίλοι οι συνάδελφοι δεν έχει καμία υπόσταση. Από εκεί πλέον εξαρτάται η υπόσταση του ανθρώπου. Από τους ακόλουθους, τα likes και τα views.
Εγώ ξαπλωμένος σε έναν καναπέ, συνεχίζω να σκρολάρω μέχρι να χορτάσω την ευτυχία των άλλων και να αναφωνήσω; «Ευτυχώς είναι δυστυχής».
