Του Πατριάρχη
Δεν ξέρω αν αυτό που συμβαίνει από χθες στην Τουρκία, είναι η αρχή του τέλους του καθεστώτος Ερντογάν, είναι όμως κάτι που θα καταγραφεί στην ιστορία, ως κομβικό σημείο διαμόρφωσης του πολιτικού συστήματος.
Η τεράστια λαϊκή κινητοποίηση, η οποία προκλήθηκε αυθόρμητα μετά την σύλληψη του δημάρχου Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου, είναι σίγουρο πως δεν είχε προβλεφθεί από τον Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος εδώ και δεκαετίες δοκιμάζει τις αντοχές της τουρκικής κοινωνίας. Ωστόσο, όλες οι αντοχές έχουν και όρια και δεν είναι ανεξάντλητες.
Είναι προφανές πως το τουρκικό καθεστώς επέλεξε να καθαρίσει το τοπίο από τον μεγαλύτερο κίνδυνο που θεωρούσε πως το απειλούσε. Ο Ιμάμογλου και το Ρεπουμπλικανικό κόμμα, δεν έπρεπε με κανένα τρόπο να είναι διάδοχοι του Ερντογάν και του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ).
Η πρώτη κίνηση ήταν η ακύρωση του πτυχίου του Ιμάμογλου από το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινούπολης (το πτυχίο είναι προϋπόθεση διεκδίκησης της Προεδρίας του κράτους) και η δεύτερη, η ποινική καταδίκη του φυσικού ηγέτη της αντιπολίτευση και δεκάδων άλλων στελεχών για τρομοκρατία και οικονομικές ατασθαλίες.
Ο Ερντογάν είχε πιστέψει ότι και αυτές οι κινήσεις, έστω και αν δημιουργούσαν αντιδράσεις, θα μπορούσαν να επιβληθούν όπως έγινε και στο παρελθόν με παρόμοιου τύπου αυθαίρετες αποφάσεις.
Το «δικαίωμα» να πιστεύει κάτι τέτοιο, του το έδωσε κυρίως η ανοχή που έχει επιδειχθεί έναντι του από τον διεθνή παράγοντα. Μάλιστα κάποιες φορές αυτή η ανοχή μετατρεπόταν και σε επιβράβευση, όπως στην περίπτωση της Συρίας, με την επιβολή του καθεστώτος Τζολάνι.
Ο Ντόναλντ Τραμπ αντί καταδίκης, χαρακτήρισε τον Ερντογάν έξυπνο ηγέτη και δεν έκυψε τον θαυμασμό του για τον τρόπο που ενήργησε, για να υλοποιήσει έναν στόχο που, κατά τον ανιστόρητο Πρόεδρο των ΗΠΑ, αποτελούσε όραμα 2000 χρόνων για τη Τουρκία!
Από την άλλη οι Ευρωπαίοι, αντί τιμωρίας για την υπονόμευση των κυρώσεων που είχαν επιβληθεί στη Ρωσία, το κάλεσαν σε συνόδους για την κοινή ευρωπαϊκή άμυνα, ζυγίζοντας το βάρος της Τουρκίας ως μεγάλης στρατιωτικής δύναμης σε μια εξόχως κρίσιμη γεωγραφική περιοχή.
Ο Ερντογάν πίστεψε πως η εκκαθάριση της αντιπολίτευσης δεν θα τύγχανε διεθνούς αντίδρασης, αλλά υποτίμησε την εσωτερική αντίδραση και τα αντανακλαστικά της εύθραυστης τουρκικής οικονομίας.
Το που θα καταλήξει ή που θα ξεσπάσει η λαϊκή αντίδραση θα το δούμε σύντομα και η ελπίδα είναι να μην γίνει εξαγωγή της κρίσης, κάτι που όλοι αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει και πόσο μας αφορά.