Τρεις εφέσεις του Σιμόν Μιστριέλ Αϊκούτ απέρριψε το Εφετείο με δύο αποφάσεις του αυτή την εβδομάδα.
Ο κατηγορούμενος αντιμετωπίζει στο σύνολο 242 κατηγορίες εκ των οποίων, σύμφωνα με την προσβαλλόμενη απόφαση, 60 αφορούν το αδίκημα της δόλιας συναλλαγής σε ακίνητη περιουσία, 60 το αδίκημα της παράνομης κατοχής, νομής και χρήσης γης, 62 το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομες δραστηριότητες και 60 το αδίκημα της συνωμοσίας προς διάπραξη κακουργήματος. Όλη η ακίνητη περιουσία που σχετίζεται με τα υπό κατηγορία αδικήματα βρίσκεται σε κατεχόμενα χωριά των Επαρχιών Αμμοχώστου και Κερύνειας.
Με τη σημερινή του απόφαση το Εφετείο απέρριψε έφεση του Αϊκούτ, συμφωνώντας με το σκεπτικό του Μόνιμου Κακουργιοδικείου Λευκωσίας και κρίνοντας πως το ότι η υπεράσπιση σκοπεί να εγείρει θέμα παραβίασης του δικαιώματος δίκαιης δίκης στο πλαίσιο της δίκης δεν αποτελεί νέο διαφοροποιητικό γεγονός.
Σε άλλη απορριπτική απόφασή του την Τετάρτη σε σχέση με άλλες δύο εφέσεις του κ. Αϊκούτ κατά ενδιάμεσων αποφάσεων του Κακουργιοδικείου, το Εφετείο έκρινε ότι σύμφωνα με την νομολογία ενδιάμεσες αποφάσεις πρωτόδικου Δικαστηρίου υπόκεινται σε έφεση κατά το πέρας της δίκης.
«Ούτε συμφωνούμε ότι υπάρχει οποιοσδήποτε επηρεασμός δικαιώματος ή παραβίαση της δίκαιης δίκης, καθότι όλα αυτά τα ζητήματα δύνανται να εγερθούν στο πλαίσιο της ακροαματικής διαδικασίας και να τύχουν εξέτασης στην όποια τελική απόφαση, εναντίον της οποίας ούτως ή άλλως υφίσταται δικαίωμα έφεσης», αναφέρει το Εφετείο στην απόφασή του ημερομηνίας 8 Ιανουαρίου.
Παρομοίως, προσθέτει, «δεν συμφωνούμε με την εισήγηση ότι η ΕΣΔΑ δημιουργεί η ίδια οποιοδήποτε ένδικο μέσο στην έννομη τάξη κάποιου κράτους».
Στη σημερινή του απόφαση το Εφετείο αναφέρει ότι ο Εφεσείων προσβάλλει τη διαταγή κράτησης του από το Μόνιμο Κακουργοδικείο Λευκωσίας, ημερομηνίας 20.12.2024.
«Ήταν η θέση της συνηγόρου του Εφεσείοντος πρωτοδίκως και ενώπιον μας ότι προέκυψε νέο διαφοροποιητικό γεγονός το οποίο δικαιολογεί την απόλυση του υπό όρους εγγύησης, συνιστάμενο στις θέσεις τις οποίες προέβαλε για παραβίαση του δικαιώματος δίκαιης δίκης στο πλαίσιο προδικαστικού αιτήματος για κατάχρηση διαδικασίας», αναφέρεται.
Συγκεκριμένα, όπως επισημαίνεται, «πρωτοδίκως η συνήγορος του Εφεσείοντος υποστήριξε ότι εν όψει της προμνησθείσας ενδιάμεσης απόφασης το ζήτημα της δίκαιης δίκης είναι ένα δεδομένο το οποίο θα πρέπει να αποφασιστεί στο πλαίσιο της δίκης με αποτέλεσμα την μεταβολή του ισοζυγίου, το οποίο, σε συνδυασμό με το τεκμήριο της αθωότητας, μεταφέρεται προς και υπέρ του κατηγορούμενου.
Εν ολίγοις, προστίθεται, οι προβαλλόμενες θέσεις είναι ότι υφίσταται αδυναμία κλήσης μαρτύρων υπεράσπισης από τα Κατεχόμενα, ανυπαρξία των απαραίτητων αποδεικτικών στοιχείων εν όψει της απουσίας ενημερωμένου κτηματολογικού μητρώου για τις κατεχόμενες περιοχές, και μη διεξαγωγή πλήρους έρευνας από την αστυνομία για να διαπιστωθεί ποιοι από τους παραπονούμενους αποζημιώθηκαν από την «επιτροπή ακίνητης περιουσίας», πράγμα, σύμφωνα με την επιχειρηματολογία της συνηγόρου υπεράσπισης του Εφεσείοντος, «το οποίο θα συνιστά στο μέλλον παραβίαση της δίκαιης δίκης και αυτό με τη σειρά του έχει αυξήσει την προσδοκία αθώωσης σε βαθμό που έπρεπε να οδηγήσει στην απόρριψη του αιτήματος κράτησης».
«Τα ίδια επαναλήφθηκαν στην ενώπιον μας έφεση», αναφέρεται.
Σύμφωνα με το Εφετείο, «στην εκκαλούμενη απόφαση το Κακουργιοδικείο αναφέρει ότι δεν έχει αντιληφθεί πώς η ενδιάμεση απορριπτική απόφαση επί του αιτήματος για κατάχρηση της διαδικασίας αποτελεί νέο δεδομένο το οποίο διαφοροποιεί τα όσα το Δικαστήριο καλείται να εξετάσει στα πλαίσια του αιτήματος κράτησης».
«Συμφωνούμε με την προσέγγιση του Κακουργοδικείου», σημειώνεται.
Με κάθε σεβασμό, αναφέρεται στην απόφαση του Εφετείου, «η προβαλλόμενη θέση, αντικείμενο της έφεσης, στερείται νομικού ερείσματος».
«Το ότι η Υπεράσπιση σκοπεί να εγείρει θέμα παραβίασης του δικαιώματος δίκαιης δίκης στο πλαίσιο της δίκης δεν αποτελεί νέο διαφοροποιητικό γεγονός», προστίθεται.
Εν προκειμένω, επισημαίνεται, «ουδεμία μαρτυρία υπάρχει ως προς την ύπαρξη νέου διαφοροποιητικού γεγονότος το οποίο δυνατόν να επιδράσει στην ήδη υπάρχουσα μαρτυρία εν σχέσει με την πιθανολόγηση καταδίκης».
Ό,τι υπάρχει, αναφέρεται, «είναι μόνο ισχυρισμοί της πλευράς του Εφεσείοντος».
Υπό το φως των ανωτέρω η έφεση απορρίπτεται, καταλήγει το Εφετείο στην απόφασή του.
Πηγή: ΚΥΠΕ
