Του Πατριάρχη
Έρευνα της βρετανικής εφημερίδας «The Telegraph», διαπιστώνει πως τα αριστερά κόμματα, σε 74 δημοκρατικές χώρες παρουσιάζουν τάσεις σοβαρής συρρίκνωσης, με τα δεξιά και ακροδεξιά να εμφανίζονται, αντιστοίχως, συνεχώς πιο ενισχυμένα.
Αυτή η μετατόπιση των πολιτών, έχει πολλές αναγνώσεις και βεβαίως έχει πολλές αιτίες, χωρίς κάποιες εξ αυτών να μπορούν να αμφισβητηθούν. Υπάρχουν βεβαίως και οι τοπικές ιδιαιτερότητες οι οποίες έχουν να κάνουν με την ιστορία των κομμάτων αλλά και την ποιότητα της πολιτικής που παράγουν.
Η αριστερά, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την διάλυση του «ανατολικού» συνασπισμού βρέθηκε ορφανή χωρίς την χώρα που παρείχε το ιδεολογικό της οπλοστάσιο, έστω και με τις κατά φαντασία και προπαγάνδα επιτυχίες της.
Και δεν ήταν μόνο αυτό, κατέρρευσε ο μύθος του νικηφόρου σοσιαλισμού, ο οποίος αποκαλύφθηκε ως ένα σύστημα οικονομικώς αποτυχημένο, που στηρίχθηκε στην επιβολή, τον αυταρχισμό, τη βία, την καταστολή και τον περιορισμό των δικαιωμάτων.
Στις χώρες που είχε επιβληθεί ο σοβιετικού τύπου σοσιαλισμός, τα κομμουνιστικά κόμματα σχεδόν εξαφανίστηκαν ενώ κάποια τέθηκαν εκτός νόμου λόγω των εγκλημάτων που είχαν διαπράξει.
Επιβίωσαν μόνο κάποια, σε δυτικού τύπου δημοκρατίες , περισσότερο ως κόμματα διαμαρτυρίας παρά διεκδίκησης εξουσίας.
Η Κύπρος με το ΑΚΕΛ, αποτελούν μια ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς οι τοπικές συνθήκες και η ευελιξία του κόμματος, επέτρεψε την εξασφάλιση στήριξης, από δυνάμεις που βρίσκονταν εκτός του κομματικού ιστού και δεν είχαν εμπιστοσύνη σε μια δεξιά που στέγασε πραξικοπηματίες και επέδειξε ανοχή σε εγκληματικές συμπεριφορές. Ωστόσο ακόμα και αυτή η δεξιά των πρώτων χρόνων μετά το 1974, κατέστη πιο ελκυστική από την αριστερά η οποία κατάφερε να κερδίσει την εξουσία μόνο μια φορά με τον Δημήτρη Χριστόφια, θυσιάζοντας το ηθικό πλεονέκτημα που διατηρούσε μέχρι τότε και το πληρώνει εκλογικά μέχρι σήμερα.
Η αριστερά, οφείλει να ανακαλύψει ξανά την πολιτική, απέναντι σε μια λαϊκιστική και επικίνδυνη ακροδεξιά , γιατί αν συνεχίσει να είναι μια εξίσου λαϊκίστικη ακροαριστερά, δεν θα διαφέρουν σε πολλά πράγματα πέραν της ρητορικής, η οποία θα καταλήγει στο ίδιο αφήγημα.
Ο κόσμος έχει πληρώσει ακριβό τίμημα όταν βρέθηκε κάτω από την εξουσία του ενός ή του άλλου άκρου και κινδυνεύει να πληρώσει πάλι με την αδυναμία να ισορροπήσει στην λογική της μετριοπάθειας. Όσο η αριστερά ελπίζει σε νεκρανάσταση της ΕΣΣΔ τόσο θα ρίχνει νερό στον μύλο αυτών που θεωρούν ότι πρέπει να νεκραναστήσουν τον Χίτλερ.
Ίσως και να είναι ήδη αργά.
